Bo NADAL
More PowerPoint presentations from aSGuest79580
12.19.2010
12.17.2010
EL HUMO DE BIKERNAU
Este curso imos con retraso por causas varias pero onte tivemos unha xuntanza co grupo de maiores. Bueno con tres persoas do grupo de maiores porque os exames mandan e máis en Bacharelato, pero foi unha xuntanza moi productiva porque todas estabamos coa sensibilidade a flor de pel. Viñamos de rematar a lectura de EL HUMO DE BIKERNAU de Liana Millu e a primeira palabra que se pronunciou foi "impresionante", logo viñeron outras, tristes as veces, fortes e rabiosas as máis. O resultado dos comentarios queda no resume que fixeron correxíndose unhas a outras.
Comezamos presentando á autora que é unha descoñecida para case tod@s.
Liana Millu
Naceu en 1914 en Pisa, no seo dunha familia xudía. O seu pai foi un xefe de estación, ao que case non coñeceu, e a súa nai morreu cando ela tiña un ano. Educada polos seus avós maternos e unha tía, aos dezasete anos publicou os seus primeiros artigos mentres se dedicaba ao ensino, pero as leis racistas do estado fascista italiano apartárona do seu traballo en 1938. Ao ano seguinte, un novo decreto prohibíalle o exercicio do xornalismo. En 1943 incorporouse á Resistencia. Arrestada pola Gestapo en marzo de 1944 foi deportada a Auschwitz-Bikernau. Milagrosamente sobreviviu ao campo e tivo a oportunidade de deixarnos a súa testimuña.
Morreu en Xénova, en febreiro de 2005 o mesmo ano no que se traduciu a súa obra, publicada en 1947, ao castelán, pero sempre hai obras e autores, que chegan a nós co paso do tempo e que nos sorprenden é o caso desta obra, que non nos atrevemos a cualificar como novela, porque vai máis aló, é testemuña real, mostra as vivenzas dunha muller, da autora, nun campo de concentración nazi. Como puido esta muller, despois do que viviu, ter esa sorrisa tan fermosa?
Comezamos presentando á autora que é unha descoñecida para case tod@s.
Liana MilluNaceu en 1914 en Pisa, no seo dunha familia xudía. O seu pai foi un xefe de estación, ao que case non coñeceu, e a súa nai morreu cando ela tiña un ano. Educada polos seus avós maternos e unha tía, aos dezasete anos publicou os seus primeiros artigos mentres se dedicaba ao ensino, pero as leis racistas do estado fascista italiano apartárona do seu traballo en 1938. Ao ano seguinte, un novo decreto prohibíalle o exercicio do xornalismo. En 1943 incorporouse á Resistencia. Arrestada pola Gestapo en marzo de 1944 foi deportada a Auschwitz-Bikernau. Milagrosamente sobreviviu ao campo e tivo a oportunidade de deixarnos a súa testimuña.
Morreu en Xénova, en febreiro de 2005 o mesmo ano no que se traduciu a súa obra, publicada en 1947, ao castelán, pero sempre hai obras e autores, que chegan a nós co paso do tempo e que nos sorprenden é o caso desta obra, que non nos atrevemos a cualificar como novela, porque vai máis aló, é testemuña real, mostra as vivenzas dunha muller, da autora, nun campo de concentración nazi. Como puido esta muller, despois do que viviu, ter esa sorrisa tan fermosa?
EL
HUMO DE BIKERNAU
É un conxunto de seis relatos. Cada relato péchase cunha nota enxordecida, cun toque fúnebre, o dunha vida que se apaga. E resulta significativo como estas mortes individuais, persoais, todas tráxicas, pero distintas, pesen moito máis, inflúan moito máis na nosa sensibilidade que os millóns de mortos anónimos reflectidos polas estatísticas, porque Milu fai que coñezamos a esas seis mulleres con nome, con rostro, coas súas características persoais.
LILY, o sostén de Liana, que marcha cara á morte cun xesto indiferente da man da súa kapo, quen sospeita que pode ser unha rival en amores. MARÍA, que entra no campo de concentración sen declarar o seu embarazo, ao contrario, ocúltao faixándose o ventre, porque quere que o seu neno naza, e nace no inferno nocturno do barracón porcallento e ateigado, sen luz, sen auga, sen un cueiro limpo, no medio da tolemia colectiva e da renovada piedade das presas máis endurecidas, pero o reconto é sagrado, ningunha ha de faltar, a parturenta e o neno desánganse e, concluído o reconto, morren. BRUNA que se reencontra con Pinin, o seu fillo adolescente, ao que ve morrer pouco a poco no campo do lado e que non aguanta máis e abrázao a través do arame electrificado para morrer electrocutados. ZINA, a rusa, que se xoga a vida para contribuír á fuga de Iván, ao que no
n coñece, pero en quen imaxina un parecido con Grigori, o seu marido, asasinado polos nazis.
As irmás holandesas: unha delas, LOTTI elixe o camiño do bordel, ao que a outra, GUSTINE se nega, como esposa namorada que se debate entre dous destinos posibles: manterse fiel ao marido e morrer de fame ou ceder e perder a honra pero conservarse para el -"Volvín ocupar o meu sitio, mirei ao ceo. Do lado de Birkenau chegaba un pouco de fume, e o vento levábao ata Auschwitz. Tal vez, deica pouco, Gustine pasaría lentamente sobre a casa onde Lotti choraba sobre a enorme cama sen facer "-
Cunha obxectividade seca, que ás veces chega a ser un distanciamento irónico, Millu escribe os seis relatos sobre as condicións de vida levadas ao límite do humano e fai que de cada un destes itinerarios humanos nun mundo inhumano xurda un veo de tristeza e de certa poesía, que nos cobre mentres lemos e nos enrabexa aínda que a autora non o pretenda.
"E todo era só fume. Fume sobre os campos de concentración, a cidade e o bordel; fume sobre a maldade e a inocencia, a sabedoría e as tolemias, a morte e a vida"
HUMO DE BIKERNAUÉ un conxunto de seis relatos. Cada relato péchase cunha nota enxordecida, cun toque fúnebre, o dunha vida que se apaga. E resulta significativo como estas mortes individuais, persoais, todas tráxicas, pero distintas, pesen moito máis, inflúan moito máis na nosa sensibilidade que os millóns de mortos anónimos reflectidos polas estatísticas, porque Milu fai que coñezamos a esas seis mulleres con nome, con rostro, coas súas características persoais.
LILY, o sostén de Liana, que marcha cara á morte cun xesto indiferente da man da súa kapo, quen sospeita que pode ser unha rival en amores. MARÍA, que entra no campo de concentración sen declarar o seu embarazo, ao contrario, ocúltao faixándose o ventre, porque quere que o seu neno naza, e nace no inferno nocturno do barracón porcallento e ateigado, sen luz, sen auga, sen un cueiro limpo, no medio da tolemia colectiva e da renovada piedade das presas máis endurecidas, pero o reconto é sagrado, ningunha ha de faltar, a parturenta e o neno desánganse e, concluído o reconto, morren. BRUNA que se reencontra con Pinin, o seu fillo adolescente, ao que ve morrer pouco a poco no campo do lado e que non aguanta máis e abrázao a través do arame electrificado para morrer electrocutados. ZINA, a rusa, que se xoga a vida para contribuír á fuga de Iván, ao que no
n coñece, pero en quen imaxina un parecido con Grigori, o seu marido, asasinado polos nazis.As irmás holandesas: unha delas, LOTTI elixe o camiño do bordel, ao que a outra, GUSTINE se nega, como esposa namorada que se debate entre dous destinos posibles: manterse fiel ao marido e morrer de fame ou ceder e perder a honra pero conservarse para el -"Volvín ocupar o meu sitio, mirei ao ceo. Do lado de Birkenau chegaba un pouco de fume, e o vento levábao ata Auschwitz. Tal vez, deica pouco, Gustine pasaría lentamente sobre a casa onde Lotti choraba sobre a enorme cama sen facer "-
Cunha obxectividade seca, que ás veces chega a ser un distanciamento irónico, Millu escribe os seis relatos sobre as condicións de vida levadas ao límite do humano e fai que de cada un destes itinerarios humanos nun mundo inhumano xurda un veo de tristeza e de certa poesía, que nos cobre mentres lemos e nos enrabexa aínda que a autora non o pretenda.
"E todo era só fume. Fume sobre os campos de concentración, a cidade e o bordel; fume sobre a maldade e a inocencia, a sabedoría e as tolemias, a morte e a vida"
As kapos eran unha especie de "encargadas" de controlar ás demais presas.
O que queda daquel horror:
O
11.25.2010
10.04.2010
OS TRES LIBROS
LA FLOR PÚRPURANa cidade de Enugu, na exótica Nixeria, unha moza de quince anos, chamada Kambili, e o seu irmán maior Jaja levan unha vida privilexiada. O seu pai é un poderoso e respectado home de negocios, viven nunha fermosa casa e van a un colexio relixioso para xente rica. Mais, como Kambili revela no seu relato con voz doce, a súa vida familiar dista moito de ser harmoniosa. O seu pai é un fanático católico que debuxou unhas expectativas imposibles de cumprir para a súa familia, á que castiga con crueldade se non actúa de acordo co que el considera "a perfección evanxélica. Só cando ten noticia de outros modos de vida Kambili adquire conciencia da escuridade e violencia do seu. A cariñosa e atrevida tía Ifeoma convence a seu irmán para que deixe aos seus sobriños visitala en Nsukka. Unha vez no humilde apartamento da súa tía descobren un mundo totalmente novo, gobernado pola calor do cariño, o respecto ás ideas, a liberdade, a ausencia de castigos... un novo mundo gobernado polo amor
Cando un golpe militar sacude o país e Kambili e Jaja volven á casa transformados pola liberdade conquistada. Os dous mozos xa non son o que eran. A tensión familiar medra porque Jaja xa non está disposto a baixar a cabeza, entón Kambili, terá que madurar demasiado pronto nun mundo hostil e terá que atopar a forza precisa para defender aos seus seres queridos da intolerancia e da inxustiza.
MEDIO SOL AMARILLO Neste outro libro a autora fainos viaxar pola Nixeria que viviu o conflicto de Biafra, un seses episodios da historia mundial que hoxe xace no faiado das conciencias do mundo, onde se enterran, baixo moreas de trastes, as historias de inxustiza, crueldade e violencia, as dos xogos políticos que levan á morte de tantos e tantos inocentes.
Da man de Chimananda vivimos historias de amor, de orgullo, de resistencia, de terror, de indiferencia, entrelazadas nunha narración dinámica, cálida que, dende a primeira liña invita a mergullarse nunha cultura descoñecida para nos á vez que nos entrega personaxes humanos e palpables que unha vez que cerras o libro quedan con nos mirándonos aos ollos e preguntando: e que farías ti non meu lugar?
ALGO ALREDEDOR DE TU CUELLO ‘Algo arredor do teu colo’ pon diante dos nosos ollos doce relatos. Estes relatos sitúanse entre Nixeria e Estados Unidos e tratan temas como: a familia, a relixión, a política, a tolerancia, etc. Así, un mozo rebelde que coñece o medo na cela número un. Unha nixeriana que vive nos Estados Unidos mentres o seu marido ven e vai enfrascado nos seus negocios. Unha moza que foxe dun enfrontamento na rúa entre igbos e hausas . A dura vida dun profesor xubilado e o seu encontro cunha pantasma do pasado. Un grupo de escritores africanos reunidos nuns talleres literarios. Os amores entre unha moza nixeriana e un americano. Unha mujer que vai pedir asilo político á embaixada estadounidense porque o seu marido periodista está en perigo e xa lle mataron ao fillo. Unha muller que descobre o terrible segredo que se agocha tras a morte do seu irmán; unha madre moza aínda ve como o seu mundo cambalea cando o seu querido marido lle mete á amante na casa compartida, no que cría o seu fogar ou a soidade dunha moza emigrada en Estados Unidos, onde nada é como imaxinara…Non está todo porque este é un libro para ler, non para ser contado. Un libro con historias, non cunha "historia", para descubrirnos o mundo de verdade, non a imaxe que nos dan os xornais ou a televisión.
Non esquezades ler no enlace de Nixería, poderedes saber ata da súa música e entender mellor o que é o país de orixe da autora. Lede tamén no de Biafra e mirade con atención os dous vídeos que seguen.
COMEZAMOS
Case agora mesmo, porque o tempo corre demasiado, comezamos un novo curso e unha nova xeira do noso Club Lector, con máis xente e moitas ganas de ler. Tivemos unha primeira reunión e estamos en periodo de reflexión porque temos que escoller as lecturas para este trimestre.Temos unha longa lista, moitos son os títulos propostos, pero antes de elixir queremos que vexades este vídeo e pensedes sobre o que nós di a escritora nixeriana Chimananda Adichie . O mesmo seria un erro quedar cunha "historia única"
Como podedes ler no enlace anterior Chimenanda Adichie publicou, polo de agora, tres libros, tedes a referencia a continuación.
9.24.2010
JOSÉ ANTONIO LABORDETA
Cando acabamos de comezar un novo curso cheo de ilusións e de novas esperanzas, chega ata nos unha noticia triste: morreu José Antonio Labordeta, un dos homes bos e xenerosos que deu a España da dictadura franquista. José Antonio foi un loitador, un soñador da LIBERDADE, así, con maiúsculas, un poeta e cantautor aragonés universal que quixo o mellor para o seu pobo sen pedir nada a cambio, que recibiu moitas medallas e moitos parabéns cando xa o cancro o estaba comendo e que aceptou todo con resignada humildade, sen un reproche nin unha queixa, sentindo e proclamando que era un home afortunado polo que a vida lle dera e considerando que outros tiñan problemas máis graves que a morte que o estaba chamando.Coñecemos as súas cancións- no blog da biblioteca podedes escoitar o seu Canto á Liberdade- pero sabemos pouco do poeta, por iso, como modesto homenaxe imos deixar aquí dous dos seus poemas.
Tribulatorio
Cuando vuelvas
cuando cansado te sientes al borde del camino
y contemples el mar
como una luz vencida
y el otoño te traiga
el amargo sabor de los días agrestes
RECUERDA,
como si nada fuese a suceder,
tus infinitos pasos
huellas sobre las yerbas de otros días.
Luego crece
crece hasta sucumbir como un gigante
como una hormiga inútil
Tú y yo
y el celeste paisaje de las noches
habremos sido viento
palabras apresadas
miedo vencido
inútil NADA.
cuando cansado te sientes al borde del camino
y contemples el mar
como una luz vencida
y el otoño te traiga
el amargo sabor de los días agrestes
RECUERDA,
como si nada fuese a suceder,
tus infinitos pasos
huellas sobre las yerbas de otros días.
Luego crece
crece hasta sucumbir como un gigante
como una hormiga inútil
Tú y yo
y el celeste paisaje de las noches
habremos sido viento
palabras apresadas
miedo vencido
inútil NADA.
Falo e falo
Falo, por falar,hoxe que está deserto o mar
e unha paz agreste invade
estas turolenses laparadas
de lume e de dor.
Falo do día a día que sucede,
das tardes que adeus nos despedimos,
dos fillos que chegan,
das terras que acollen os nosos corpos
que van formando, a fin, a nosa figura.
Do paso indefinido
falo tamén
E falo, para quedar en paz coa miña conciencia,
do tempo endexamais recuperado,
fuxido entre sorrisos, adeuses e bágoas,
que ninguén reservou para o outono.
Falo do labrego e da súa fondura,
do ferreiro que fragua a súa tristura,
do mineiro que invade as entrañas,
do poeta que, a soas, agoniza.
Falo da miña muller e a súa esperanza.
E falo deste pequeno deus
que entrou na casa,
despois de tantos días esperado.
Falo e falo
e nunca sei por que gardar silenzo
falo tamén
E falo, para quedar en paz coa miña conciencia,
do tempo endexamais recuperado,
fuxido entre sorrisos, adeuses e bágoas,
que ninguén reservou para o outono.
Falo do labrego e da súa fondura,
do ferreiro que fragua a súa tristura,
do mineiro que invade as entrañas,
do poeta que, a soas, agoniza.
Falo da miña muller e a súa esperanza.
E falo deste pequeno deus
que entrou na casa,
despois de tantos días esperado.
Falo e falo
e nunca sei por que gardar silenzo
Esta tradución é a nosa particular homenaxe ao poeta quq nos deixou unha madrugada de setembro, ás portas do outono.
9.13.2010
UNHA REFLEXIÓN IMPORTANTE
Ven da man dun escritor pero non é tendenciosa senón terriblemente real. O título xa é suxestivo: Como ler nos tempos do cólera. O texto é de Jordi Sierra i Fabra e non ten desperdicio. No derradeiro apartado di:
"Adoito dicirlle aos mozos que hoxe en día a gobalización tenos comidos. En calquera lugar do mundo vestimos e calzamos as mesmas marcas, comemos a mesma comida das mesmas franquicias, vemos os mesmos films made in Hollywood. E pregúntolles: que nos queda para se nos mesmos, entes individuais capaces de pensar, fortes para enfrontarnos á vida e decidir pola nosa conta? A resposta é simple: LER, encher o depósito da mente coa frescura do natural. Queres ser rebelde? LE. Queres poder decidir por ti mesmo? LE. Queres ser independente, libre, sen formar parte da masa aborregada que segue ao líder, como se foras un Ulises calquera seducido polo canto das sereas da vida? LE. Quedan poucos praceres cos que sentirte diferente. Se non atopamos un espacio diario para LER convertirémonos en anciáns sentados nun banco do parque coa mirada perdida no infinito, sen saber de que falar, só queixarnos do mal que está todo. Non hai nada máis triste que o silencio da incultura. LER non é unha opción É UNHA NECESIDADE.
Canta razón ten! Que triste non ter de que falar!
9.10.2010
.... CON LIBRO!
Normalmente, neste noso blog non colgamos vídeos pero este ten... algo especial, agora que imos comezar o curso e volveremos a reuninos e a comentar as nosas lecturas. Non queremos que teñan que "apiadarse" de nos, porque aínda que non teñamos "nin árbore, nin fillo", por agora, si teremos LIBRO. A canción poema é de Silvio Rodríguez.
Esta é a letra:
¿Quién lo ayuda a ir al cielo?, por favor
¿Quién puede asegurarle la otra vida?
Apiádense del hombre que no tuvo
Ni hijo, ni árbol, ni libro.
Sé quien pasó la vida maldiciendo
Recorriendo en silencio viejas calles
De mujer en mujer como un mendigo
Sin hijo, ni árbol, ni libro
Sin hijo, ni árbol, ni libro.
Los hombres sin historia son la historia
Grano a grano se forman largas playas
Y luego viene el viento y las revuelve
Borrando las pisadas y los nombres
Sin hijo, ni árbol, ni libro.
Quiero un día saber que un guardaparques
Se sentaba cansado en algún banco
Pobre hombre de arena, campesino
Borracho de las sombras de mi calle
Sin hijo, ni árbol, ni libro.
Díganlo todo un día alguna vez
Cuando no haya miserias y desastres
Apiádense del hombre que no tuvo
Ni hijo, ni árbol, ni libro.
El que apretó una tuerca con acierto
El que dijo de pronto una palabra
El que no le importaba ser un hombre
Sin hijo, ni árbol, ni libro
Sin hijo, ni árbol, ni libro.
7.26.2010
A VER QUE PENSADES VOS!
Estou case segura de que non é o voso caso, pero por aí, por exemplo lectores do blog de onde saquei a tira, é dicir, de Trafegando ronseis di que algunha vez o fixo.
7.14.2010
Novos poemas
Amizade ao longo
Pasan lentos os días
e moitas veces estivemos sós.
Máis logo hai momentos felices
para deixarse ser en amizade.
Mirade:
somos nos.
Un destino conduciu destramente
as horas, e agromou a compañía.
Chegaban noites. Ao amor delas
nós acendiamos palabras,
as palabras que logo abandonamos
para subir a máis:
empezamos a ser os compañeiros
que se coñecen
por enriba da voz ou do sinal.
Agora sí. Poden alzarse
as xentís palabras
-esas que xa non din cousas-,
flotar lixeiramente sobre o aire;
porque estamos enleados
en mundos, sarmentosos
de historia acumulada,
e está a compañía que formamos plena,
frondosa de presenzas.
Detrás de cada un
vela a súa casa, o campo, a distancia.
Mais calade.
Quero dicirvos algo.
Só quero dicirvos que estamos todos xuntos.
As veces, ao falar, algún esquece
o seu brazo sobre o meu,
e eu, malia que estea calado dou as grazas,
porque hai paz nos corpos e en nos.
Quero dicirvos como trouxemos
aquí as nosas vidas, para contalas.
Longamente, uns cos outros
no rincón falamos, tantos meses!
que nos sabemos ben, e na lembranza
o xúbilo é igual á tristeza.
Para nos a dor é tenra.
Ai o tempo! Xa todo se comprende.
Jaime Gil de Biedma
La poesísa es un arma cargada de futuro
Cuando ya nada se espera personalmente exaltante,
mas se palpita y se sigue más acá de la conciencia,
fieramente existiendo, ciegamente afirmado,
como un pulso que golpea las tinieblas,
cuando se miran de frente
los vertiginosos ojos claros de la muerte,
se dicen las verdades:
las bárbaras, terribles, amorosas crueldades.
Se dicen los poemas
que ensanchan los pulmones de cuantos, asfixiados,
piden ser, piden ritmo,
piden ley para aquello que sienten excesivo.
Con la velocidad del instinto,
con el rayo del prodigio,
como mágica evidencia, lo real se nos convierte
en lo idéntico a sí mismo.
Poesía para el pobre, poesía necesaria
como el pan de cada día,
como el aire que exigimos trece veces por minuto,
para ser y en tanto somos dar un sí que glorifica.
Porque vivimos a golpes, porque apenas si nos dejan
decir que somos quien somos,
nuestros cantares no pueden ser sin pecado un adorno.
Estamos tocando el fondo.
Maldigo la poesía concebida como un lujo
cultural por los neutrales
que, lavándose las manos, se desentienden y evaden.
Maldigo la poesía de quien no toma partido hasta mancharse.
Hago mías las faltas. Siento en mí a cuantos sufren
y canto respirando.
Canto, y canto, y cantando más allá de mis penas
personales, me ensancho.
Quisiera daros vida, provocar nuevos actos,
y calculo por eso con técnica qué puedo.
Me siento un ingeniero del verso y un obrero
que trabaja con otros a España en sus aceros.
Tal es mi poesía: poesía-herramienta
a la vez que latido de lo unánime y ciego.
Tal es, arma cargada de futuro expansivo
con que te apunto al pecho.
No es una poesía gota a gota pensada.
No es un bello producto. No es un fruto perfecto.
Es algo como el aire que todos respiramos
y es el canto que espacia cuanto dentro llevamos.
Son palabras que todos repetimos sintiendo
como nuestras, y vuelan. Son más que lo mentado.
Son lo más necesario: lo que no tiene nombre.
Son gritos en el cielo, y en la tierra son actos.
Gabriel Celaya
Pasan lentos os días
e moitas veces estivemos sós.
Máis logo hai momentos felices
para deixarse ser en amizade.
Mirade:
somos nos.
Un destino conduciu destramente
as horas, e agromou a compañía.
Chegaban noites. Ao amor delas
nós acendiamos palabras,
as palabras que logo abandonamos
para subir a máis:
empezamos a ser os compañeiros
que se coñecen
por enriba da voz ou do sinal.
Agora sí. Poden alzarse
as xentís palabras
-esas que xa non din cousas-,
flotar lixeiramente sobre o aire;
porque estamos enleados
en mundos, sarmentosos
de historia acumulada,
e está a compañía que formamos plena,
frondosa de presenzas.
Detrás de cada un
vela a súa casa, o campo, a distancia.
Mais calade.
Quero dicirvos algo.
Só quero dicirvos que estamos todos xuntos.
As veces, ao falar, algún esquece
o seu brazo sobre o meu,
e eu, malia que estea calado dou as grazas,
porque hai paz nos corpos e en nos.
Quero dicirvos como trouxemos
aquí as nosas vidas, para contalas.
Longamente, uns cos outros
no rincón falamos, tantos meses!
que nos sabemos ben, e na lembranza
o xúbilo é igual á tristeza.
Para nos a dor é tenra.
Ai o tempo! Xa todo se comprende.
Jaime Gil de Biedma
La poesísa es un arma cargada de futuro
Cuando ya nada se espera personalmente exaltante,
mas se palpita y se sigue más acá de la conciencia,
fieramente existiendo, ciegamente afirmado,
como un pulso que golpea las tinieblas,
cuando se miran de frente
los vertiginosos ojos claros de la muerte,
se dicen las verdades:
las bárbaras, terribles, amorosas crueldades.
Se dicen los poemas
que ensanchan los pulmones de cuantos, asfixiados,
piden ser, piden ritmo,
piden ley para aquello que sienten excesivo.
Con la velocidad del instinto,
con el rayo del prodigio,
como mágica evidencia, lo real se nos convierte
en lo idéntico a sí mismo.
Poesía para el pobre, poesía necesaria
como el pan de cada día,
como el aire que exigimos trece veces por minuto,
para ser y en tanto somos dar un sí que glorifica.
Porque vivimos a golpes, porque apenas si nos dejan
decir que somos quien somos,
nuestros cantares no pueden ser sin pecado un adorno.
Estamos tocando el fondo.
Maldigo la poesía concebida como un lujo
cultural por los neutrales
que, lavándose las manos, se desentienden y evaden.
Maldigo la poesía de quien no toma partido hasta mancharse.
Hago mías las faltas. Siento en mí a cuantos sufren
y canto respirando.
Canto, y canto, y cantando más allá de mis penas
personales, me ensancho.
Quisiera daros vida, provocar nuevos actos,
y calculo por eso con técnica qué puedo.
Me siento un ingeniero del verso y un obrero
que trabaja con otros a España en sus aceros.
Tal es mi poesía: poesía-herramienta
a la vez que latido de lo unánime y ciego.
Tal es, arma cargada de futuro expansivo
con que te apunto al pecho.
No es una poesía gota a gota pensada.
No es un bello producto. No es un fruto perfecto.
Es algo como el aire que todos respiramos
y es el canto que espacia cuanto dentro llevamos.
Son palabras que todos repetimos sintiendo
como nuestras, y vuelan. Son más que lo mentado.
Son lo más necesario: lo que no tiene nombre.
Son gritos en el cielo, y en la tierra son actos.
Gabriel Celaya
TAMÉN O VERÁN É TEMPO DE POESÍA
Apagamos as mans. Deixamos enriba da mar murcharse a lúa...
Apagamos as mans. Deixamos enriba da mar murcharse a lúa
e puxémonos a andar pola terra cumprida de sombras.
Agora xa é tarde. As albas virán a ofrecernos as súas húmidas flores.
Cegos iremos. Calados iremos, mirando algo noso que foxe
cara á patria remota.
(O noso espírito debe ser, que acabalga
sobre as ondas.)
Agora xa é tarde. Apagamos as mans felices
e poñémonos a andar pola terra cumprida de sombras.
Caemos nun pozo que afoga os soños.
Sentimos a boca glacial da morte tocar a nosa boca.
Antes, entón, con que gozo ardente,
con que prodixioso acenderse de aurora
modelamos en néboas efémeras, en pasto de brisas lixeiras,
a nosa cálida hora.
E como apertamos as ubres quentes. E como era fermoso
pensar que non había nin onte, nin mañá, nin historia.
Agora xa é tarde; apagamos as mans felices
e poñémonos a andar pola terra cumprida de sombras
Como errar polos anos, como astros xemelgos, sen lume,
como astros sen luz que se ignoran.
Como andar, sen nostalxia, o camiño, soñando dous soños distintos
mentres en torno o amor se desploma.
Agora xa é tarde. Sabemos. Pensamos. (Buscabamos almas.)
Agora sabemos que a alma non é pedra nin flor que se toca.
Como astros xemelgos e alleos pasamos, sabendo
que a alma se nega se o corpo se nega.
Que nunca se logra se o corpo se logra.
Deixamos enriba da mar murcharse a lúa.
Como errar, polos anos, sen gloria.
Como aceptar que as almas son vagos ensoños
que en soños tan só se dan, da terra, núa e redonda.
Estamos espertos. Sabemos. Como astros soberbios, caídos,
sentimos a boca glacial da morte tocar a nosa boca.
De "Con las piedras, con el viento" 1950. José Hierro
Apagamos as mans. Deixamos enriba da mar murcharse a lúa
e puxémonos a andar pola terra cumprida de sombras.
Agora xa é tarde. As albas virán a ofrecernos as súas húmidas flores.
Cegos iremos. Calados iremos, mirando algo noso que foxe
cara á patria remota.
(O noso espírito debe ser, que acabalga
sobre as ondas.)
Agora xa é tarde. Apagamos as mans felices
e poñémonos a andar pola terra cumprida de sombras.
Caemos nun pozo que afoga os soños.
Sentimos a boca glacial da morte tocar a nosa boca.
Antes, entón, con que gozo ardente,
con que prodixioso acenderse de aurora
modelamos en néboas efémeras, en pasto de brisas lixeiras,
a nosa cálida hora.
E como apertamos as ubres quentes. E como era fermoso
pensar que non había nin onte, nin mañá, nin historia.
Agora xa é tarde; apagamos as mans felices
e poñémonos a andar pola terra cumprida de sombras
Como errar polos anos, como astros xemelgos, sen lume,
como astros sen luz que se ignoran.
Como andar, sen nostalxia, o camiño, soñando dous soños distintos
mentres en torno o amor se desploma.
Agora xa é tarde. Sabemos. Pensamos. (Buscabamos almas.)
Agora sabemos que a alma non é pedra nin flor que se toca.
Como astros xemelgos e alleos pasamos, sabendo
que a alma se nega se o corpo se nega.
Que nunca se logra se o corpo se logra.
Deixamos enriba da mar murcharse a lúa.
Como errar, polos anos, sen gloria.
Como aceptar que as almas son vagos ensoños
que en soños tan só se dan, da terra, núa e redonda.
Estamos espertos. Sabemos. Como astros soberbios, caídos,
sentimos a boca glacial da morte tocar a nosa boca.
De "Con las piedras, con el viento" 1950. José Hierro
7.10.2010
NOVA SAGA VAMPÍRICA
Como sabemos que a moit@s vos gustan as historias de vampiros queremos achegarvos noticias dunha nova "saga" da que só saíron, ata agora, dous títulos dos que vos falaremos logo.
O autor desta "saga" é o norteamericano David Wellington.
David Wellington naceu en Pittsburgh, Pennsylvania, en 1971. Afeccionado dende moi mozo á literatura de autores como Stephen King ou Edgar Allan Poe, converteuse nun autor de referencia das novelas apocalípticas sobre zombies e vampiros dos nosos días. Estudou na Universidade de Syracuse onde se especializou en escritura creativa, e tamén ten un máster en Biblioteconomía polo Instituto Pratt, o que levou a traballar como arquiveiro das Nacións Unidas en Nova York. Comezou a facerse coñecido publicando de maneira seriada por internet, obtendo unha gran aceptación da crítica e dos lectores converténdose nun fenómeno de culto, o que o levou a publicar a súa primeira serie en papel. Era a triloxía zombie formada polos títulos: Monster Island, Monster Nation e Monster Planet; o éxito desta triloxía sobre mortos vivintes, levouno a tentar á sorte cos vampiros e leva xa publicados dous títulos da súa triloxía vampírica.
Os títulos publicados son:
Como sabemos que a moit@s vos gustan as historias de vampiros queremos achegarvos noticias dunha nova "saga" da que só saíron, ata agora, dous títulos dos que vos falaremos logo.
O autor desta "saga" é o norteamericano David Wellington.
David Wellington naceu en Pittsburgh, Pennsylvania, en 1971. Afeccionado dende moi mozo á literatura de autores como Stephen King ou Edgar Allan Poe, converteuse nun autor de referencia das novelas apocalípticas sobre zombies e vampiros dos nosos días. Estudou na Universidade de Syracuse onde se especializou en escritura creativa, e tamén ten un máster en Biblioteconomía polo Instituto Pratt, o que levou a traballar como arquiveiro das Nacións Unidas en Nova York. Comezou a facerse coñecido publicando de maneira seriada por internet, obtendo unha gran aceptación da crítica e dos lectores converténdose nun fenómeno de culto, o que o levou a publicar a súa primeira serie en papel. Era a triloxía zombie formada polos títulos: Monster Island, Monster Nation e Monster Planet; o éxito desta triloxía sobre mortos vivintes, levouno a tentar á sorte cos vampiros e leva xa publicados dous títulos da súa triloxía vampírica.
Os títulos publicados son:
13 BALAS 
Editorial: Minotauro
Colección: Terror
Data de publicación: xaneiro do 2010
ISBN: 978-84-450-7771-9
Páxinas: 399
Segundo a versión "oficial", os vampiros extinguíronse nos anos 80 nos Estados Unidos, cando o axente do FBI Arkeley enfrontouse ao último deles nun combate que estivo a piques de acabar tamén coa súa vida. Pero, cando a axente de tráfico Laura Caxton chama na metade da noite ao FBI pedindo axuda, só o axente Arkeley sabe que está pasando: queda un vampiro. Escondido nun asilo abandonado, esperando o momento oportuno, cunha paciencia da que só un non morto é capaz de esperar. Só hai un modo de resolver este caso. Pero parece que os vampiros buscan algo máis que o sangue de Caxton, algo sobre o que o seu compañeiro garda silenzo; algo que terá que descubrir ou morrerá. Terá algo que ver a parella de Laura, esa parella misteriosa que non traballa pero pinta cousas "raras" en sabas vellas con sangue ou senta mirando ao aire, sen facer nada máis?
O certo é que só 13 balas separan a Caxton dos vampiros. Só 13 balas entre os vivos e os malditos!
Coidado! estes vampiros non se namoran dos humanos, non son guapos, nin poden andar á luz do sol. Nada que ver con Crepúsculo!. Estes son feos e malos, non teñen sentimentos, non poden vivir sen sangue humana. Aquí hai terror terrorífico, non apto para corazóns débiles.
99 ATAÚDES
Editorial: Minotauro
Colección: Terror
Data de publicación: maio do 2010
ISBN: 978-84-450-7777-1
Laura Caxton xurara que non volvería a se enfrontar aos malditos vampiros nunca máis, pero cando o axente Jameson Arkeley chega ata ela co corpo esgazado e case irrecoñecible, para presentarlle un inquedante descubrimento non dubida. Un arqueólogo da zona acaba de descubrir un cemiterio en Gettysburg. Aínda que na cidade, que foi escenario da peor batalla da gue-rra civil americana, non é estraña a estes achados, este é diferente porque nel permanecen 100 ataúdes, 99 deles están ocupados por vampiros que, afortunadamente, perderon os seus corazóns. Pero... un dos ataúdes está roto e baleiro... Certos documentos da guerra civil parecen conter sinistros secretos acerca do que está enterrado en Gettysburg, secretos que Laura Caxton está a punto de descubrir. Poderá salvar a unha cidade enteira da invasión dun exército sedento de sangue?
Este é máis gordo, ten 10 páxinas máis de terror terrorífico, por iso non van na ficha técnica!
Calquera o diría pero os vampiros son una ameaza moi real a pesar dos avances tecnolóxicos conseguidos e da incredulidade cada vez maior do ser humano! segundo din por aí.
Non é que sexa unha literatura maxistral pero entretén, sobre todo @s afeccionados ao xénero de terror con monstros de verdade, grandes, calvorotas, cunha fileira de dentes afiados e terribles, orellas de moucho e canteiros de tiburón talla XXL. Imaxinas que vas pola rúa e salta diante túa un destes non mortos? Eu non que son moi medoñenta, pero hai quen si! 
Seguimos con traducións interesantes
MOTÍN
NA BOUNTY
Texto: JOHN BOYNE
Tradución: Carlos Acevedo
Deseño: Marc Taeger
Encadernación rústica. Narrativa K.
480 páxinas. 14,5x21 cm.
ISBN 978-84-96957-87-9
"Era unha vez un cabaleiro, un tipo alto con aire de superioridade, que tiña por costume baixar ao mercado de Portsmouth o primeiro domingo de cada mes co fin de aprovisionar a súa bi-blioteca. Eu recoñecíao polo coche en que o seu criado o traía. Era da cor máis negra que se podía imaxinar, mais estaba rematado no alto por unha fileira de estrelas prateadas, coma se o home tivese interese nun mundo alleo ao noso".
En 1787, ao mando do capitán William Bligh, a fragata Bounty parte cara a Tahití. O Almirantado británico encargáralle recoller árbores do pan para transplantalas nas colonias do Caribe. Tratábase de conseguir un produto económico para alimentar os escravos das illas que recollían cana de azucre. Bligh era un experto en navegar polo Pacífico; xa o fixera ás ordes do lendario capitán Cook. Como en todas as penosas travesías daquela época, a tripulación tiña por diante unha dura e longa viaxe.
John Jacob Turnstile, un adolescente de Portsmouth, está a piques de ser encarcerado cando lle ofrecen unha última oportunidade para evitar a cadea: embarcar na Bounty como paxe do capitán Bligh. John acepta a proposta sen dubidar e así sería como chega a converterse en testemuña privilexiada dun episodio que marcou o devir da Armada inglesa.
En “Motín na Bounty” (2008), John Boyne achégase a un feito histórico xa narrado anteriormente e levado ao cine en tres ocasións, con actores de tanta sona como Clark Gable (1935), Marlon Brando (1962) e Mel Gibson (1987). Pero Boyne narra a viaxe da Bounty cunha ollada orixinal que invita á reflexión e nos presenta un com-plexo mundo dominado polo poder e pola ambición.
Nesta novela de aventuras, retrátase a disciplinada vida do mar e tamén se reflicte o caracter dos personaxes, dende o capitán ata os oficiais e os mariñeiros. O dilema entre o ben e o mal, os arquetipos de heroe e vilán, a lealtade e a traizón, son algúns binomios que xorden neste libro. Situacións límite, valentía e actos de solida-riedade son outros ingredientes desta historia tan emocionante.
JOHN BOYNE (Dublín, 1971)
Estudou Literatura Inglesa no Trinity College de Dublín e Escritura Creativa na Universidade de East Anglia, en Norwich. Ten publicadas sete novelas, entre as que destacan “O neno do pixama a raias” (2006), que foi traducida a máis de corenta e dúas linguas. FAKTORÍA K publicouna en galego. Esta obra, que foi finalista dos premios ‘Borders Original Voices’ e ‘Ottakar’s Children’s Book Prize’, converteuse axiña nun fenómeno editorial ao vender máis de cinco millóns de exemplares en todo o mundo. Por outro dos seus títulos, "Index on Censorship", tamén foi proposto ao Premio Ungari Unicef e á Medalla Carnegie.
Os dous libros foron editados en galego por FAKTORIA K
NA BOUNTY
Texto: JOHN BOYNE
Tradución: Carlos Acevedo
Deseño: Marc Taeger
Encadernación rústica. Narrativa K.
480 páxinas. 14,5x21 cm.
ISBN 978-84-96957-87-9
"Era unha vez un cabaleiro, un tipo alto con aire de superioridade, que tiña por costume baixar ao mercado de Portsmouth o primeiro domingo de cada mes co fin de aprovisionar a súa bi-blioteca. Eu recoñecíao polo coche en que o seu criado o traía. Era da cor máis negra que se podía imaxinar, mais estaba rematado no alto por unha fileira de estrelas prateadas, coma se o home tivese interese nun mundo alleo ao noso".
En 1787, ao mando do capitán William Bligh, a fragata Bounty parte cara a Tahití. O Almirantado británico encargáralle recoller árbores do pan para transplantalas nas colonias do Caribe. Tratábase de conseguir un produto económico para alimentar os escravos das illas que recollían cana de azucre. Bligh era un experto en navegar polo Pacífico; xa o fixera ás ordes do lendario capitán Cook. Como en todas as penosas travesías daquela época, a tripulación tiña por diante unha dura e longa viaxe.
John Jacob Turnstile, un adolescente de Portsmouth, está a piques de ser encarcerado cando lle ofrecen unha última oportunidade para evitar a cadea: embarcar na Bounty como paxe do capitán Bligh. John acepta a proposta sen dubidar e así sería como chega a converterse en testemuña privilexiada dun episodio que marcou o devir da Armada inglesa.
En “Motín na Bounty” (2008), John Boyne achégase a un feito histórico xa narrado anteriormente e levado ao cine en tres ocasións, con actores de tanta sona como Clark Gable (1935), Marlon Brando (1962) e Mel Gibson (1987). Pero Boyne narra a viaxe da Bounty cunha ollada orixinal que invita á reflexión e nos presenta un com-plexo mundo dominado polo poder e pola ambición.
Nesta novela de aventuras, retrátase a disciplinada vida do mar e tamén se reflicte o caracter dos personaxes, dende o capitán ata os oficiais e os mariñeiros. O dilema entre o ben e o mal, os arquetipos de heroe e vilán, a lealtade e a traizón, son algúns binomios que xorden neste libro. Situacións límite, valentía e actos de solida-riedade son outros ingredientes desta historia tan emocionante.
JOHN BOYNE (Dublín, 1971)
Estudou Literatura Inglesa no Trinity College de Dublín e Escritura Creativa na Universidade de East Anglia, en Norwich. Ten publicadas sete novelas, entre as que destacan “O neno do pixama a raias” (2006), que foi traducida a máis de corenta e dúas linguas. FAKTORÍA K publicouna en galego. Esta obra, que foi finalista dos premios ‘Borders Original Voices’ e ‘Ottakar’s Children’s Book Prize’, converteuse axiña nun fenómeno editorial ao vender máis de cinco millóns de exemplares en todo o mundo. Por outro dos seus títulos, "Index on Censorship", tamén foi proposto ao Premio Ungari Unicef e á Medalla Carnegie.
Os dous libros foron editados en galego por FAKTORIA K
UNHA TRADUCIÓN IMPORTANTE
A ESTRADA
Texto: CORMAC McCARTHY
Tradución: EVA ALMAZÁN
Deseño: MARC TAEGER
Encadernación rústica. Narrativa K.
192 páxinas. 14,5x21 cm.
ISBN 978-84-96957-80-0
Texto: CORMAC McCARTHY
Tradución: EVA ALMAZÁN
Deseño: MARC TAEGER
Encadernación rústica. Narrativa K.
192 páxinas. 14,5x21 cm.
ISBN 978-84-96957-80-0
PREMIO PULITZER DE FICCIÓN 2007
PREMIO JAMES TAIT BLACK MEMORIAL 2006
FINALISTA DO PREMIO NATIONAL BOOK CRITICS CIRCLE 2006
"Cando acordou no monte no medio da escuridade e do frío da noite estendeu a man para apalpar ao neno que durmía a son del. Noites máis negras ca a negrura mesma e os días máis grises ca a véspera.
Coma a aparición dun glaucoma frío que ofuscaba o mundo. A man elevábaselle e descendía suavemente con cada alento precioso. Botou para atrás a lona plástica e ergueuse sobre as fedorentas roupas e mantas e mirou para o leste na procura dalgunha luz pero non había ningunha."
Un pai e un fillo camiñan sós por un mundo frío, onde apenas nada se move, agás a cinza e a neve no vento. Pai e fillo empurran un carriño pola estrada: nel transportan as poucas pertenzas que lles quedan e o que van recollendo no camiño. Van cara ao sur, cara á costa, buscando a salvación, esfameados e abafados pola néboa cincenta: dende as montañas do interior, percorrendo unha paisaxe arrasada, van fuxindo da morte coa esperanza de atopar un futuro onde sexa posible a vida. Todo está morto e extinguido ao seu redor. Como única protección levan unha pistola para se defender dos bandidos, as roupas que visten... e téñense o un ao outro.
“A ESTRADA” é a crónica conmovedora dunha viaxe de supervivencia que imaxina un futuro sombrío. Un futuro explorado nos filmes e obras literarias que se teñen internado no mundo posterior a unha catástrofe nuclear. Cormac McCarthy volve sobre o tema e converte a ficción nunha obra impactante, onde está presente o mellor e o peor da condición humana. A lectura provoca unha pregunta desasose-gante: son posibles o amor e a esperanza no medio da barbarie inhumana e da de-vastación total?
Destaca tamén o protagonismo da paisaxe: un ceo sempre gris onde nunca se ve o sol, os ríos negros, un frío intenso, a escuridade e o eterno silenzo. Publicada en 2006, “A estrada” é unha das obras deste autor máis recoñecidas internacionalmente; a súa tradución ao galego supón un fito relevante.
CORMAC McCARTHY (Rhode Island, Estados Unidos, 1933)
Pasou boa parte da súa nenez e mocidade en Tennessee, onde comezou a carreira de Humanidades, que non chegou a rematar. Alistouse despois nas Forzas Aéreas estadounidenses, onde permaneceu catro anos.
Sábese pouco da súa vida persoal, pero el mesmo se describe como un ser solitario, máis amigo de científicos que de autores. Casou tres veces e levou unha vida desor-deada, mudando de domicilio e traballando en diferentes oficios, vivindo de bolsas e premios que recibía polas súas obras.
Está considerado un dos principais novelistas da literatura norteamericana actual. Entre as súas obras destacan “Suttree”, coa que recibiu en 1981 o Premio MacArt-hur Fellowship, e “A triloxía da fronteira”, coa que conseguiu o recoñecemento do público e da crítica; a esta serie pertencen “Todos os cabalos lindos”, publica-do en 1992, co que gañou o premio máis importante de Norteamérica, The National Book Award, “O paso” e “Cidades da veiga”. En 2005 publica “Non é terra para vellos”, levada ao cine polos irmáns Coen, e en 2006 aparece “A estrada”, recoñe-cida co Premio Pulitzer de Ficción 2007 e adaptada á gran pantalla por John Hillcoat en 2009.
PREMIO JAMES TAIT BLACK MEMORIAL 2006
FINALISTA DO PREMIO NATIONAL BOOK CRITICS CIRCLE 2006
"Cando acordou no monte no medio da escuridade e do frío da noite estendeu a man para apalpar ao neno que durmía a son del. Noites máis negras ca a negrura mesma e os días máis grises ca a véspera.
Coma a aparición dun glaucoma frío que ofuscaba o mundo. A man elevábaselle e descendía suavemente con cada alento precioso. Botou para atrás a lona plástica e ergueuse sobre as fedorentas roupas e mantas e mirou para o leste na procura dalgunha luz pero non había ningunha."
Un pai e un fillo camiñan sós por un mundo frío, onde apenas nada se move, agás a cinza e a neve no vento. Pai e fillo empurran un carriño pola estrada: nel transportan as poucas pertenzas que lles quedan e o que van recollendo no camiño. Van cara ao sur, cara á costa, buscando a salvación, esfameados e abafados pola néboa cincenta: dende as montañas do interior, percorrendo unha paisaxe arrasada, van fuxindo da morte coa esperanza de atopar un futuro onde sexa posible a vida. Todo está morto e extinguido ao seu redor. Como única protección levan unha pistola para se defender dos bandidos, as roupas que visten... e téñense o un ao outro.
“A ESTRADA” é a crónica conmovedora dunha viaxe de supervivencia que imaxina un futuro sombrío. Un futuro explorado nos filmes e obras literarias que se teñen internado no mundo posterior a unha catástrofe nuclear. Cormac McCarthy volve sobre o tema e converte a ficción nunha obra impactante, onde está presente o mellor e o peor da condición humana. A lectura provoca unha pregunta desasose-gante: son posibles o amor e a esperanza no medio da barbarie inhumana e da de-vastación total?
Destaca tamén o protagonismo da paisaxe: un ceo sempre gris onde nunca se ve o sol, os ríos negros, un frío intenso, a escuridade e o eterno silenzo. Publicada en 2006, “A estrada” é unha das obras deste autor máis recoñecidas internacionalmente; a súa tradución ao galego supón un fito relevante.
CORMAC McCARTHY (Rhode Island, Estados Unidos, 1933)
Pasou boa parte da súa nenez e mocidade en Tennessee, onde comezou a carreira de Humanidades, que non chegou a rematar. Alistouse despois nas Forzas Aéreas estadounidenses, onde permaneceu catro anos.
Sábese pouco da súa vida persoal, pero el mesmo se describe como un ser solitario, máis amigo de científicos que de autores. Casou tres veces e levou unha vida desor-deada, mudando de domicilio e traballando en diferentes oficios, vivindo de bolsas e premios que recibía polas súas obras.
Está considerado un dos principais novelistas da literatura norteamericana actual. Entre as súas obras destacan “Suttree”, coa que recibiu en 1981 o Premio MacArt-hur Fellowship, e “A triloxía da fronteira”, coa que conseguiu o recoñecemento do público e da crítica; a esta serie pertencen “Todos os cabalos lindos”, publica-do en 1992, co que gañou o premio máis importante de Norteamérica, The National Book Award, “O paso” e “Cidades da veiga”. En 2005 publica “Non é terra para vellos”, levada ao cine polos irmáns Coen, e en 2006 aparece “A estrada”, recoñe-cida co Premio Pulitzer de Ficción 2007 e adaptada á gran pantalla por John Hillcoat en 2009.
6.19.2010
NA MORTE DE SARAMAGO
Onte faleceia en Lanzarote un dos grandes homes da literatura do noso tempo, José de Sousa, "Saramago", deixaba o noso mundo e pasaba ao mundo dos poetas eternos, dos poetas que merecen unha carta como a que el escribiu ao seu admirado Antonio Machado
No blog da nosa biblioteca xa se escribiu algo sobre el, aquí, en Camiños, queremos poñer, como homenaxe humilde, uns poemas escritos por el:
Retrato do poeta quando jovem
De ramos inquietos que despregam
Sobre as águas as folhas recurvadas.
Há um bater de remos compassado
No silêncio da lisa madrugada,
Ondas brancas se afastam para o lado
Com o rumor da seda amarrotada.
Há um nascer do sol no sítio exacto,
À hora que mais conta duma vida,
Um acordar dos olhos e do tacto,
Um ansiar de sede inextinguida.
Há um retrato de água e de quebranto
Que do fundo rompeu desta memória,
E tudo quanto é rio abre no canto
Que conta do retrato a velha história.
Retrato do poeta quando jovem
De ramos inquietos que despregam
Sobre as águas as folhas recurvadas.
Há um bater de remos compassado
No silêncio da lisa madrugada,
Ondas brancas se afastam para o lado
Com o rumor da seda amarrotada.
Há um nascer do sol no sítio exacto,
À hora que mais conta duma vida,
Um acordar dos olhos e do tacto,
Um ansiar de sede inextinguida.
Há um retrato de água e de quebranto
Que do fundo rompeu desta memória,
E tudo quanto é rio abre no canto
Que conta do retrato a velha história.
Poema à boca fechada
Não direi:
Que o silêncio me sufoca e amordaça.
Calado estou, calado ficarei,
Pois que a língua que falo é de outra raça.
Palavras consumidas se acumulam,
Se represam, cisterna de águas mortas,
Ácidas mágoas em limos transformadas,
Vaza de fundo em que há raízes tortas.
Não direi:
Que nem sequer o esforço de as dizer merecem,
Palavras que não digam quanto sei
Neste retiro em que me não conhecem.
Nem só lodos se arrastam, nem só lamas,
Nem só animais bóiam, mortos, medos,
Túrgidos frutos em cachos se entrelaçam
No negro poço de onde sobem dedos.
Só direi,
Crispadamente recolhido e mudo,
Que quem se cala quando me calei
Não poderá morrer sem dizer tudo.
Na ilha por vezes habitada
Na ilha por vezes habitada do que somos, há noites, manhãs e madrugadas em que não precisamos de morrer.
Então sabemos tudo do que foi e será.
O mundo aparece explicado definitivamente e entra em nós uma grande serenidade, e dizem-se as palavras que a significam.
Levantamos um punhado de terra e apertamo-la nas mãos. Com doçura.
Aí se contém toda a verdade suportável: o contorno, a vontade e os limites.
Podemos então dizer que somos livres, com a paz e o sorriso de quem se reconhece e viajou à roda do mundo infatigável, porque mordeu a alma até aos ossos dela.
Libertemos devagar a terra onde acontecem milagres como a água, a pedra e a raiz.
Cada um de nós é por enquanto a vida.
Isso nos baste.
6.14.2010
O NENO CO PIXAMA A RAIAS
A nosa última lectura do curso contada por "Franki".
Bruno ten 9 anos, vive nunha mansión dun barrio exclusivo de Berlín, ten "amigos para toda a vida", unha irmá presumida de 14 coa que rifar, uns avós que o miman, un colexio de luxo e moitas cousas máis, porque é fillo dun comandante da Shultzwitz,é dicir, das SS na Alemaña de Hitler.
O pai de Bruno é un tipo moi serio e a nai unha muller moi "preocupa de si e do que dirán" pero a Bruno non lle importa, só lle molestan as reunións na casa de xente "rara e estirada, como o führer ese" porque o obrigan a comportarse como fillo de quen é, dun home importante!
A Bruno o führer e os seus "amigos" non lle caen ben e o seu rexeitamento é maior cando lle din que van deixar Berlín por unha tempada porque o seu pai ten "unha importante misión importantísima que cumprir fóra da cidade".
Bruno non quere marchar, non quere deixar aos seus amigos para toda a vida, nin aos avós, nin o colexio .... pero ten que ir, porque é un neno e "os nenos non poden decidir"
A viaxe é aburrida, o pobo ao que chegan espantoso e a "nova casa pequena e triste, non ten nada que explorar" e, por riba, prohíbenlle saír só máis aló do xardín.
Dende a fiestra do seu cuarto, Bruno ve un valado detrás do que hai moitas persoas vestidas con "pixamas de raias". Os seus pais chegarán ao acordo de que Bruno e Gretel non poden deixar de estudar e logo precisan un profesor particular, así entra na historia Herr Listz. Un aburrido mestre empeñado en que aprendan materias tan burridas como a Historia. No medio de tanta confusión, Bruno pregúntase que é o que está ocorrendo fóra. Por que se viste todo o mundo sempre con ese horrible pixama de raias?
Unha tarde consegue escapar e topa cun neno xudeo: Shmuel. Fanse amigos, porque Bruno ten fame de amigos, e todas as tardes Bruno vai xunto a Shmuel, para, dende o outro lado dos arames falar con el. Entérase de que pasa fame e Bruno rouba na cociña o que pode para levarlle. Vai esquecendo aos "amigos para toda a vida" porque agora ten outro amigo que conta moitas historias, co que se leva moi ben. Só que na súa casa de Auschwitz as cousas non van tan ben como co seu amigo, hai un mozo, axudante do seu pai, guapo e atento, que trastorna a vida da súa irmá e encandila á súa aburrida mamá. O mozo é desviado a outro destino e o pai decide mandar á familia de volta a Berlín. Bruno está triste, "outra vez o mesmo".
Chove, chove moito pero Bruno non pode marchar sen se despedir de Shmuel. Pon as botas de auga, colle un impermeable e, como sempre, ás agachadas, vai xunto ao amigo. Pensa só en dicir que marcha mais Shmuel está moi triste, non atopa ao seu pai por ningures e Bruno quere axudalo, pon un pixama de raias que lle queda grande e pasa baixo os arames, entra no campo de Auschwitz!
Bruno é incapaz de comprender la tragedia que se vive ao seu redor aínda que o seu amigo, da mesma idade, é consciente dela, por iso entra no campo cun xudeo fraco e preocupado. Fóra quedan as botas, porque a xente do "pixama a raias" vai descalza e o impermeable porque alí dentro non hai tal cousa. Sabe que cando volva van castigalo por saír e emporcarse tanto, pero ten que "axudar" a Shmuel".
Non conseguen atopar ao pai de Shmuel e Bruno quere volver á casa, porén os gardas do campo obrigan aos nenos a entrar, xunto cunha gran cantidade de persoas nun lugar "cálido" e "seguro".
Os dous nenos agarrados da man entran na cámara de gas.
Comezan a buscar ao neno e o pai descubre a roupa de Bruno xunto ao valado de arame, imaxina o que pasou.. Meses máis tarde, os aliados chegan a Auschwitz s levan aos soldados nazis. O pai de Bruno sígueos sen queixarse porque "xa non lle importa nada o que fagan con el".
Bruno ten 9 anos, vive nunha mansión dun barrio exclusivo de Berlín, ten "amigos para toda a vida", unha irmá presumida de 14 coa que rifar, uns avós que o miman, un colexio de luxo e moitas cousas máis, porque é fillo dun comandante da Shultzwitz,é dicir, das SS na Alemaña de Hitler.
O pai de Bruno é un tipo moi serio e a nai unha muller moi "preocupa de si e do que dirán" pero a Bruno non lle importa, só lle molestan as reunións na casa de xente "rara e estirada, como o führer ese" porque o obrigan a comportarse como fillo de quen é, dun home importante!
A Bruno o führer e os seus "amigos" non lle caen ben e o seu rexeitamento é maior cando lle din que van deixar Berlín por unha tempada porque o seu pai ten "unha importante misión importantísima que cumprir fóra da cidade".
Bruno non quere marchar, non quere deixar aos seus amigos para toda a vida, nin aos avós, nin o colexio .... pero ten que ir, porque é un neno e "os nenos non poden decidir"
A viaxe é aburrida, o pobo ao que chegan espantoso e a "nova casa pequena e triste, non ten nada que explorar" e, por riba, prohíbenlle saír só máis aló do xardín.
Dende a fiestra do seu cuarto, Bruno ve un valado detrás do que hai moitas persoas vestidas con "pixamas de raias". Os seus pais chegarán ao acordo de que Bruno e Gretel non poden deixar de estudar e logo precisan un profesor particular, así entra na historia Herr Listz. Un aburrido mestre empeñado en que aprendan materias tan burridas como a Historia. No medio de tanta confusión, Bruno pregúntase que é o que está ocorrendo fóra. Por que se viste todo o mundo sempre con ese horrible pixama de raias?
Unha tarde consegue escapar e topa cun neno xudeo: Shmuel. Fanse amigos, porque Bruno ten fame de amigos, e todas as tardes Bruno vai xunto a Shmuel, para, dende o outro lado dos arames falar con el. Entérase de que pasa fame e Bruno rouba na cociña o que pode para levarlle. Vai esquecendo aos "amigos para toda a vida" porque agora ten outro amigo que conta moitas historias, co que se leva moi ben. Só que na súa casa de Auschwitz as cousas non van tan ben como co seu amigo, hai un mozo, axudante do seu pai, guapo e atento, que trastorna a vida da súa irmá e encandila á súa aburrida mamá. O mozo é desviado a outro destino e o pai decide mandar á familia de volta a Berlín. Bruno está triste, "outra vez o mesmo".
Chove, chove moito pero Bruno non pode marchar sen se despedir de Shmuel. Pon as botas de auga, colle un impermeable e, como sempre, ás agachadas, vai xunto ao amigo. Pensa só en dicir que marcha mais Shmuel está moi triste, non atopa ao seu pai por ningures e Bruno quere axudalo, pon un pixama de raias que lle queda grande e pasa baixo os arames, entra no campo de Auschwitz!
Bruno é incapaz de comprender la tragedia que se vive ao seu redor aínda que o seu amigo, da mesma idade, é consciente dela, por iso entra no campo cun xudeo fraco e preocupado. Fóra quedan as botas, porque a xente do "pixama a raias" vai descalza e o impermeable porque alí dentro non hai tal cousa. Sabe que cando volva van castigalo por saír e emporcarse tanto, pero ten que "axudar" a Shmuel".
Non conseguen atopar ao pai de Shmuel e Bruno quere volver á casa, porén os gardas do campo obrigan aos nenos a entrar, xunto cunha gran cantidade de persoas nun lugar "cálido" e "seguro".
Os dous nenos agarrados da man entran na cámara de gas.
Comezan a buscar ao neno e o pai descubre a roupa de Bruno xunto ao valado de arame, imaxina o que pasou.. Meses máis tarde, os aliados chegan a Auschwitz s levan aos soldados nazis. O pai de Bruno sígueos sen queixarse porque "xa non lle importa nada o que fagan con el".
A película resultou menos impactante do que pensabamos despois de ler o libro pero non estivo mal. Podedes ver unha mostra aquí mesmo.
6.09.2010
FEDERICO GARCÍA LORCA
Cumpriría anos antonte se os poetas eternos cumpriran anos e a envexa e o odio respectaran as vidas dos xenios, pero non foi así, Machado díxoo coa tristeza que levaba xa prendida na alma:
"Se le vio, caminando entre fusiles,
por una calle larga,
salir al campo frío,
aún con estrellas de la madrugada.
Mataron a Federico
cuando la luz asomaba.
El pelotón de verdugos
no osó mirarle la cara.
Todos cerraron los ojos;
rezaron: ¡ni Dios te salva!
Muerto cayó Federico
—sangre en la frente y plomo en las entrañas—
... Que fue en Granada el crimen
sabed —¡pobre Granada!—, en su Granada".
Federico García Lorca, moreno de verde luna, naceu en Fuente Vaqueros, Granada, o 5 de xuño de 1898, no seo dunha familia economicamente desafogada, e morreu executado polos fascistas levantados, entre os pobos de Viznar e Alcofar, o 19 de agosto de 1936, dixeron que pola súa afinidade co Fronte Popular pero probablemente porque destacaba como poeta da liberdade e tamén porque non escondía a súa homosexualidade.
Foi un neno de saúde delicada e grande sensibilidade o que fixo que a súa nai, mestra de profesión, impulsará as súas afeccións artísticas, tanto literarias como musicais.
Como estudante foi algo irregular por iso de neno, puxérono baixo a tutela do mestre Rodríguez Espinosa, en Almería, cidade na que residiu coa familia entre 1906 e 1909. Comezou o bacharelato de volta á provincia natal e no 1915 entrou na Facultade de Dereito de Granada onde forma parte de El Rinconcillo, centro de reunión dos artistas granadinos e coñece a Manuel de Falla. Entre 1916 e 1917 fai unha serie de viaxes por España cos seus compañeiros de estudos e coñece a Antonio Machado, pero aquilo non era o que quería e pouco despois deixa Granada para instalarse na Residencia de Estudiantes de Madrid (1918–1928). Despois volve á Universidade de Granada e licénciase en Dereito, mais nunca exerceu a avogacía, porque a súa vocación era a literatura.
Cun grupo de intelectuais granadinos funda, no 1928, a revista Gallo, da que só sairán dous exemplares. En 1929 viaxa a Nova Yorq e a Cuba. Dous anos despois funda o grupo teatral universitario La Barraca, para achegar o teatro ao pobo, e en 1936 volve a Granada onde é detido para pouco despois ser fusilado.
A ubicación meridional de Granada, onde se atopaba viva a herdanza moura no folclore e unha xeografía agreste, quedaron impresas en toda a súa obra poética, onde os romanceiros e a épica se funden de maneira perceptible
Escribiu tanto poesía como teatro, se ben nos últimos anos dedicouse máis e este participando non só como creador senón tamén na escenificación e montaxe.
En canto ao seu teatro, Lorca emprega elementos líricos, míticos e simbólicos, e recorre tanto á canción popular como á desmesura que tan presente estivo na obra de Calderón e mesmo ao teatro de títeres. No seu teatro o visual é tan importante como o lingüístico. Un fondo dramatismo, case ao modo da traxedia grega está sempre presente na súa obra.
A morte non acabou con Fererico porque quedou a súa obra. Escoitade se queredes.
!
!
Si muero,
dejad el balcón abierto.
El niño come naranjas.
(Desde mi balcón lo veo).
El segador siega el trigo
(desde mi balcón lo siento)
¡Si muero,
dejad del balcón abierto!
5.17.2010
NOVONEYRA
Aínda que estamos afogad@s de traballo non queremos deixar pasar este día, Día das Letras Galegas, sen facer unha pequena homenaxe, a nosa homenaxe, a un home tan discreto que case non se escoitou nin o seu nome en moito tempo. Por Uxío Novoneyra, o poeta do Courel!
Serra aberta
inmensa antiga erencia!
inmensa antiga erencia!
No bicarelo do bico do brelo
canta o paxariño
No mismiño
bicarelo do bico do brelo.
4.20.2010
SOÑAR ....?
Se aprende a jugar antes que a leer. Y a cantar. Los niños de mi tierra entonábamos esta canción cuando aún ninguno sabíamos leer. Nos juntábamos en co-rro en la calle y, disputándonos las voces con los grillos del verano, cantábamos una y otra vez la impotencia del barquito que no sabía navegar. 
A veces fabricábamos barquitos de papel y los poníamos en los charcos y los barquitos se hundían sin conseguir alcanzar ninguna costa.
Yo también era un barco pequeño fondeado en las calles de mi barrio. Pasaba las tardes en una azo-tea mirando ocultarse el sol por el poniente, y barrunta-ba a lo lejos —no sabía aún si a lo lejos del espacio o a lo lejos del corazón— un mundo maravilloso que se ex-tendía más allá de donde alcanzaba mi vista. Detrás de unas cajas, en un armario de mi casa, también había un libro chiquito que no podía navegar porque nadie lo leía. Cuántas veces pasé por su vera sin darme cuenta de su existencia. El barco de papel, atascado en el barro; el li-bro solitario, oculto en el estante tras las cajas de cartón.
Un día, mi mano, buscando algo, tocó el lomo del libro. Si yo fuese libro lo contaría así: “Un día la mano de un niño rozó mi cubierta y yo sentí que desplegaba mis velas y comenzaba a navegar.”¡Qué sorpresa cuando por fin mis ojos tuvieron enfrente aquel objeto! Era un pequeño libro de pastas rojas y filigranas doradas.
Lo abrí expectante como quien encuentra un cofre y ansía saber su conteni-do. Y no fue para menos. Nada más empezar a leer comprendí que la aventura estaba servida: allí tenía todo lo deseado. la valentía del protagonista, los personajes bondadosos, los malvados, las ilustraciones con frases a pie de página que miraba una y otra vez, el peligro, las sorpresas…, todo, me transportó a un mundo apasionante y desconocido.
De esa manera descubrí que más allá de mi casa había un río, y que tras el río había un mar y que en el mar, esperando zarpar, había un barco. El primero al que subí se llamaba La Hispaniola, pero lo mismo hubiese dado que se llamase Nautilus, Rocinante, la nave de Simbad, la barcaza de Huckleberry…; todos ellos, por más que pase el tiempo, estarán siempre a la espera de que los ojos de un niño desplieguen sus velas y lo hagan zarpar.
Así que…no esperes más, alarga tu mano, toma un libro, ábrelo, lee: descubrirás, igual que en la canción de mi infancia, que no hay barco, por pequeño que sea, que en poco tiempo no aprenda a navegar.
Eliacer Cansino
Había una vez
A veces fabricábamos barquitos de papel y los poníamos en los charcos y los barquitos se hundían sin conseguir alcanzar ninguna costa.
Yo también era un barco pequeño fondeado en las calles de mi barrio. Pasaba las tardes en una azo-tea mirando ocultarse el sol por el poniente, y barrunta-ba a lo lejos —no sabía aún si a lo lejos del espacio o a lo lejos del corazón— un mundo maravilloso que se ex-tendía más allá de donde alcanzaba mi vista. Detrás de unas cajas, en un armario de mi casa, también había un libro chiquito que no podía navegar porque nadie lo leía. Cuántas veces pasé por su vera sin darme cuenta de su existencia. El barco de papel, atascado en el barro; el li-bro solitario, oculto en el estante tras las cajas de cartón.
Un día, mi mano, buscando algo, tocó el lomo del libro. Si yo fuese libro lo contaría así: “Un día la mano de un niño rozó mi cubierta y yo sentí que desplegaba mis velas y comenzaba a navegar.”¡Qué sorpresa cuando por fin mis ojos tuvieron enfrente aquel objeto! Era un pequeño libro de pastas rojas y filigranas doradas.
Lo abrí expectante como quien encuentra un cofre y ansía saber su conteni-do. Y no fue para menos. Nada más empezar a leer comprendí que la aventura estaba servida: allí tenía todo lo deseado. la valentía del protagonista, los personajes bondadosos, los malvados, las ilustraciones con frases a pie de página que miraba una y otra vez, el peligro, las sorpresas…, todo, me transportó a un mundo apasionante y desconocido.
De esa manera descubrí que más allá de mi casa había un río, y que tras el río había un mar y que en el mar, esperando zarpar, había un barco. El primero al que subí se llamaba La Hispaniola, pero lo mismo hubiese dado que se llamase Nautilus, Rocinante, la nave de Simbad, la barcaza de Huckleberry…; todos ellos, por más que pase el tiempo, estarán siempre a la espera de que los ojos de un niño desplieguen sus velas y lo hagan zarpar.
Así que…no esperes más, alarga tu mano, toma un libro, ábrelo, lee: descubrirás, igual que en la canción de mi infancia, que no hay barco, por pequeño que sea, que en poco tiempo no aprenda a navegar.
Eliacer Cansino
Había una vez
un barquito chiquitique no sabía,
que no podía
navegar.
Pasaron un, dos, tres,
cuatro, cinco, seis semanas,
y aquel barquito,
y aquel barquito
navegó.
que no podía
navegar.
Pasaron un, dos, tres,
cuatro, cinco, seis semanas,
y aquel barquito,
y aquel barquito
navegó.
4.15.2010
DÍA DO LIBRO
O 23 de abril celébrase o Día do Libro -en cor verde de esperanza polo que vén despois- logo non está demais traer a este blog un libro sobre libros. Esta vez vai ser un membro deste Club de Lectura quen nos deixe a súa visión de:
Fahrenheit 451, de Ray D. Bradbury editada por primeira vez en 1953. Aíquí queda a opinión de Yoli e as imaxes da portada do libro reeditado e do autor rodeado de libros
Libro. Conxunto de follas de papel ou material similar que encadernadas forman un volume.
A palabra libro ten, pois, unha definición como pode tela pechadura, por exemplo. Algunha vez imaxinastes como sería o mundo sen pechaduras? Eu non, pero se me poño a pensar imaxino que sería un mundo máis sincero e máis libre e máis igualitario porque non habería necesidade de escoitar detrás das portas, non habería nada de que avergoñarse porque non habería nada que esconder nin habería necesidade de protexer segredos nin bens xa que sería un mundo no que a sociedade se basearía no respecto a intimidade e a todo o dos demais. Nun mundo así non serían precisas as pechaduras.
E un mundo sen libros? Alguén se fixo esta pregunta? A pesar do moito que me gusta ler e escribir nunca se me ocorrera pensar nun mundo sen libros ata que collín este libro: Fahrenhait 451.
Resultoume impresionante a forma en que Ray Bradbury plasmou a súa idea dun futuro sen libros, ou era só unha idea do que ía ser o futuro?.
A novela reflicte un mundo sen cultura onde o único que se aprende está nuns vídeos moi concretos. Un mundo no que a xente é feliz dividindo o seu tempo entre traballar e folgar, sen máis, sen espazo para pensar, para reflexionar. A parte racional do cerebro estaría anulada por falta de uso, de interese pola cultura en xeral, e polo abuso da televisión e doutros medios manipulados.
Nese futuro os libros están prohibidos e polos avances tecnolóxicos, as casas son ignífugas logo o traballo que teñen os bombeiros en lugar de apagar lumes e prendelos, facer arder os libros, todos os libros . A pouca xente culta o racional que quedaba tentaba agochalos como se agochan os tesouros pero cando alguén descubría o seu segredo e denunciaba ao posuidor de tan pernicioso ben, os bombeiros queimábanlle os libros e todo o que podían.
Con que fin? Evitar a tristeza que producían os libros o que eu non negaría aínda que depende do tipo de libros.
Nesa sociedade futura todos son felices ou así o cren porque non coñecen nada do que está pasando ao seu arredor, non ven, non hai noticiarios polo tanto non saben das desgrazas do mundo, non hai libros, non len, logo non poden chegar a sentir a angustia, o medo, a tristeza nin as demais sensacións non felices dos protagonistas, non sofren confusión, non teñen dúbidas porque non teñen ensaios, non falan de política porque non hai programas, votan ao máis guapo ou a aquel que lle cae ben, porque teñen gobernos democráticos?. Evitan todas as sensacións complicadas, humanas, para paradoxicamente ser felices ocupando a súa mente en folgar e traballar.
O protagonista da historia é un bombeiro que comeza a tomar conciencia da situación e precisa respostas, coñecemento. O seu cambio de mentalidade debeuse a unha serie de conversas cunha adolescente que vivía na casa do lado ata que a atropelou un coche. A rapaza, Clarisse, foi fundamental para darlle o empurrón á conciencia de Guy Montag pero a súa morte e a dunha vella que quixo arder cos seus libros foron a lámpada que prendeu definitivamente no seu maxín.
Montag sempre tivera curiosidade polo que dicían os libros e ás veces roubaba algún. Cando se produciu o seu "cambio" foron, xunto cun catedrático de literatura que coñecerá un ano antes, a súa grande axuda.
Guy e o catedrático tecen un plan para cambiar o seu mundo, pero fracasan porque a súa propia muller e as amigas delatan ao bombeiro. O seu capitán pretende arrestalo e ir na procura do seu anónimo amigo, pero Montag reacciona, quere acabar con recordos baldeiros e cunha relación petrificada, aparente, entón queima a súa casa e co lanzachamas aínda na man vólvese aos compañeiros e ao capitán e préndelles lume tamén. Logo foxe cara ao río polas vellas vías do tren e chega onde certos estraños personaxes que vivían agochados, os homes-libro. Esta xente lía libros que lle eran asignados por cidades e autores, memorizábaos, despois queimábaos e agardaba!, agardaba por tempos mellores nos que tiveran voz e voto para poder contar e reescribir todos os libros que gardaban na memoria.
Na miña opinión esta novela é impresionante, non só pola historia en sí senón tamén pola argumentación porque os motivos que o autor emprega para dicir como se chega a tal situación son tan lóxicos e reais que asustan cincuenta anos despois da publicación do libro, porque o seu futuro está moi vivo hoxe, a televisión, internet ... absorben a atención de mozos e vellos e non só estragan a lingua, arrecantan aos libros cada vez máis. De todos os xeitos creo que ese futuro tan negro está moi lonxano porque aínda hai xente que se move pola cultura, que le aínda que sexa por obrigación, logo hai esperanza.
Estructuralmente a novela comeza e loxicamente remata, pero a historia que relata non. Se enfocamos a novela dende a parte do protagonista o libro comezaría á vez que a historia, pero se o facemos dende esa sociedade futura da que fala o libro comezaría coa historia empezada pero en ningún caso a historia remataría co libro porque a historia non ten final.
O libro importa porque mostra a importancia dos libros hoxe, onte e mañá.
María Yolanda Fontán
A temperatura de ignición do papel é de 450 graos fahrenheit de aí o título do libro
4.05.2010
Trátase de que ...
Bernard presenta a John ao seu pai, o pecador e os cidadáns responden como vedes.
Mundo Feliz?
Mundo Feliz?
4.03.2010
UN MUNDO FELIZ
Nesta novela todo o noso planeta áparece unificado como un único Estado Mundial: Utopía, gobernado por dez controladores, verdadeiros dictadores, establecidos nas cidades máis importantes. Fóra dese mundo están as áreas "non civilizadas", as reservas onde viven os salvaxes e ás que se exilia a aqueles que cometen non se adaptan ao sistema. O Estado Mundial conta con dous millóns de habitantes divididos en cinco castas ou clases sociais impermeables, pechadas, a casta dos alfa que é a superior dos dirixentes e os grandes científicos, logo a dos beta que son os seus subordinados, seguen os gamma e delta e por último os épsilon, os destinados aos traballos máis baixos e degradantes. Todos eles son seres creados artificialmente, en probetas no Laboratorio de Incubación e Acondicionamento, son seres sen pais e co cerebro lavado por sistemas como a hipnopedia para que non pensen nin sintan, para que vivan como teñan que vivir sen soñar con nada máis, sen se queixar, sen familia, sen amor, sen arte, sen música, sen literatura, como máquinas perfectamente deseñadas para o seu traballo, consumidoras de soma, a droga da felicidade, de sexo seguro, de cine sensible e deporte enlatado, nin sequera saber ler porque teñen máquinas de lectura controlada, non teñen libros porque podían facelos pensar e non están no Mundo para iso. Todo aquel que non se adapte é exiliado, como lle ocorre a Bernard Marx e ao seu amigo Helmholtz Watson, dous descontentos que parece que queren pensar e actuar pola súa conta
O contrapunto a este "mundo feliz" constitúeo a reserva de Malpaís, onde vive John, o Salvaxe, fillo de Linda e do Controlador de Londres. Fillo do pecado social dos seus pais é un solitario porque os nativos de Malpaís non o queren porque é estranxeiro, un mozo louro, fillo dunha habitante de Utopía que en Utopía tampouco vai ser aceptado porque é un tipo raro que sabe ler e ama a Shakespeare, que sofre e cre que hai que sufrir para saber o que é ser feliz, que se namora de Lenina Crowne, a perfecta cidadá de Utopía que só quere sexo e que non entende o seu respecto, porque ela non sabe que iso.
Neste Estado Mundial o tempo mídese dende a creación do primeiro Ford, o Ford T, logo dende 1908.
No libro hai moitas referencias a grandes figuras da política, das ideoloxías, da industria e da banca do momento en que a obra foi escrita, especialmente nos nomes de personaxes.
Un mundo feliz describe tamén o que seria unha dictadura perfecta que tería a aparencia dunha democracia, un cárcere sen muros do que os presos non soñarían nunca con evadirse. Un sistema de escravitude onde, grazas ao sistema de consumo e entretemento, os escravos terían amor a súa servidume sen cuestionala. Critica as ideoloxías do momento, tanto a uniformidade dos totalitarismos marxistas, como as diferencias extremas do capitalismo, critica tamén á igrexa anglicana e á prensa, aos paparazzi que acosan a John porque é diferente e logo noticia e iso é o único importante.
Un mundo feliz describe tamén o que seria unha dictadura perfecta que tería a aparencia dunha democracia, un cárcere sen muros do que os presos non soñarían nunca con evadirse. Un sistema de escravitude onde, grazas ao sistema de consumo e entretemento, os escravos terían amor a súa servidume sen cuestionala. Critica as ideoloxías do momento, tanto a uniformidade dos totalitarismos marxistas, como as diferencias extremas do capitalismo, critica tamén á igrexa anglicana e á prensa, aos paparazzi que acosan a John porque é diferente e logo noticia e iso é o único importante.
Tod@s nos preguntamos como é posible que unha novela así fora escrita en 1931. Como unha persoa puido ter unha visión tan anticipada e certeira do que ía, en certo modo, pasar coa tecnoloxía, por exemplo. Certo que non foi o primeiro, que Verne tivo antes visións similares, pero non se moven no mesmo plano, Verne non ten esa carga amarga e crítica que a novela de Huxley zumega. Tod@s sentimos un pouco de medo a ese mundo frío e manipulado que plantea.
Aldous Huxley publicou Un mundo feliz en 1931, en plena depresión económica, nuha época de inquietude e incerteza. O libro era unha fantasía científica. Era tamén un cadro de pesadelo. Reflexaba una evolución regresiva da humanidade, a culminación de sete séculos de errores, a sociedade tal como podería ser no "século VII da era de Ford".
Segundo Huxley, a liberdade individual estaba en perigo no mundo enteiro. Poderosas forzas impersoais puxaban cara a un "totalitarismo" moi pouco humano, todo apuntaba na mesma dirección. Huxley sostén que hai que comezar sen demora a educación para a liberdade. Non está moi seguro de que a liberdade chegue a gañar, mais pensa que loitar por ela é o deber de todo home consciente.
Segundo Huxley, a liberdade individual estaba en perigo no mundo enteiro. Poderosas forzas impersoais puxaban cara a un "totalitarismo" moi pouco humano, todo apuntaba na mesma dirección. Huxley sostén que hai que comezar sen demora a educación para a liberdade. Non está moi seguro de que a liberdade chegue a gañar, mais pensa que loitar por ela é o deber de todo home consciente.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)
