Cando acabamos de comezar un novo curso cheo de ilusións e de novas esperanzas, chega ata nos unha noticia triste: morreu José Antonio Labordeta, un dos homes bos e xenerosos que deu a España da dictadura franquista. José Antonio foi un loitador, un soñador da LIBERDADE, así, con maiúsculas, un poeta e cantautor aragonés universal que quixo o mellor para o seu pobo sen pedir nada a cambio, que recibiu moitas medallas e moitos parabéns cando xa o cancro o estaba comendo e que aceptou todo con resignada humildade, sen un reproche nin unha queixa, sentindo e proclamando que era un home afortunado polo que a vida lle dera e considerando que outros tiñan problemas máis graves que a morte que o estaba chamando.Coñecemos as súas cancións- no blog da biblioteca podedes escoitar o seu Canto á Liberdade- pero sabemos pouco do poeta, por iso, como modesto homenaxe imos deixar aquí dous dos seus poemas.
Tribulatorio
Cuando vuelvas
cuando cansado te sientes al borde del camino
y contemples el mar
como una luz vencida
y el otoño te traiga
el amargo sabor de los días agrestes
RECUERDA,
como si nada fuese a suceder,
tus infinitos pasos
huellas sobre las yerbas de otros días.
Luego crece
crece hasta sucumbir como un gigante
como una hormiga inútil
Tú y yo
y el celeste paisaje de las noches
habremos sido viento
palabras apresadas
miedo vencido
inútil NADA.
cuando cansado te sientes al borde del camino
y contemples el mar
como una luz vencida
y el otoño te traiga
el amargo sabor de los días agrestes
RECUERDA,
como si nada fuese a suceder,
tus infinitos pasos
huellas sobre las yerbas de otros días.
Luego crece
crece hasta sucumbir como un gigante
como una hormiga inútil
Tú y yo
y el celeste paisaje de las noches
habremos sido viento
palabras apresadas
miedo vencido
inútil NADA.
Falo e falo
Falo, por falar,hoxe que está deserto o mar
e unha paz agreste invade
estas turolenses laparadas
de lume e de dor.
Falo do día a día que sucede,
das tardes que adeus nos despedimos,
dos fillos que chegan,
das terras que acollen os nosos corpos
que van formando, a fin, a nosa figura.
Do paso indefinido
falo tamén
E falo, para quedar en paz coa miña conciencia,
do tempo endexamais recuperado,
fuxido entre sorrisos, adeuses e bágoas,
que ninguén reservou para o outono.
Falo do labrego e da súa fondura,
do ferreiro que fragua a súa tristura,
do mineiro que invade as entrañas,
do poeta que, a soas, agoniza.
Falo da miña muller e a súa esperanza.
E falo deste pequeno deus
que entrou na casa,
despois de tantos días esperado.
Falo e falo
e nunca sei por que gardar silenzo
falo tamén
E falo, para quedar en paz coa miña conciencia,
do tempo endexamais recuperado,
fuxido entre sorrisos, adeuses e bágoas,
que ninguén reservou para o outono.
Falo do labrego e da súa fondura,
do ferreiro que fragua a súa tristura,
do mineiro que invade as entrañas,
do poeta que, a soas, agoniza.
Falo da miña muller e a súa esperanza.
E falo deste pequeno deus
que entrou na casa,
despois de tantos días esperado.
Falo e falo
e nunca sei por que gardar silenzo
Esta tradución é a nosa particular homenaxe ao poeta quq nos deixou unha madrugada de setembro, ás portas do outono.
