Estou case segura de que non é o voso caso, pero por aí, por exemplo lectores do blog de onde saquei a tira, é dicir, de Trafegando ronseis di que algunha vez o fixo.
7.26.2010
7.14.2010
Novos poemas
Amizade ao longo
Pasan lentos os días
e moitas veces estivemos sós.
Máis logo hai momentos felices
para deixarse ser en amizade.
Mirade:
somos nos.
Un destino conduciu destramente
as horas, e agromou a compañía.
Chegaban noites. Ao amor delas
nós acendiamos palabras,
as palabras que logo abandonamos
para subir a máis:
empezamos a ser os compañeiros
que se coñecen
por enriba da voz ou do sinal.
Agora sí. Poden alzarse
as xentís palabras
-esas que xa non din cousas-,
flotar lixeiramente sobre o aire;
porque estamos enleados
en mundos, sarmentosos
de historia acumulada,
e está a compañía que formamos plena,
frondosa de presenzas.
Detrás de cada un
vela a súa casa, o campo, a distancia.
Mais calade.
Quero dicirvos algo.
Só quero dicirvos que estamos todos xuntos.
As veces, ao falar, algún esquece
o seu brazo sobre o meu,
e eu, malia que estea calado dou as grazas,
porque hai paz nos corpos e en nos.
Quero dicirvos como trouxemos
aquí as nosas vidas, para contalas.
Longamente, uns cos outros
no rincón falamos, tantos meses!
que nos sabemos ben, e na lembranza
o xúbilo é igual á tristeza.
Para nos a dor é tenra.
Ai o tempo! Xa todo se comprende.
Jaime Gil de Biedma
La poesísa es un arma cargada de futuro
Cuando ya nada se espera personalmente exaltante,
mas se palpita y se sigue más acá de la conciencia,
fieramente existiendo, ciegamente afirmado,
como un pulso que golpea las tinieblas,
cuando se miran de frente
los vertiginosos ojos claros de la muerte,
se dicen las verdades:
las bárbaras, terribles, amorosas crueldades.
Se dicen los poemas
que ensanchan los pulmones de cuantos, asfixiados,
piden ser, piden ritmo,
piden ley para aquello que sienten excesivo.
Con la velocidad del instinto,
con el rayo del prodigio,
como mágica evidencia, lo real se nos convierte
en lo idéntico a sí mismo.
Poesía para el pobre, poesía necesaria
como el pan de cada día,
como el aire que exigimos trece veces por minuto,
para ser y en tanto somos dar un sí que glorifica.
Porque vivimos a golpes, porque apenas si nos dejan
decir que somos quien somos,
nuestros cantares no pueden ser sin pecado un adorno.
Estamos tocando el fondo.
Maldigo la poesía concebida como un lujo
cultural por los neutrales
que, lavándose las manos, se desentienden y evaden.
Maldigo la poesía de quien no toma partido hasta mancharse.
Hago mías las faltas. Siento en mí a cuantos sufren
y canto respirando.
Canto, y canto, y cantando más allá de mis penas
personales, me ensancho.
Quisiera daros vida, provocar nuevos actos,
y calculo por eso con técnica qué puedo.
Me siento un ingeniero del verso y un obrero
que trabaja con otros a España en sus aceros.
Tal es mi poesía: poesía-herramienta
a la vez que latido de lo unánime y ciego.
Tal es, arma cargada de futuro expansivo
con que te apunto al pecho.
No es una poesía gota a gota pensada.
No es un bello producto. No es un fruto perfecto.
Es algo como el aire que todos respiramos
y es el canto que espacia cuanto dentro llevamos.
Son palabras que todos repetimos sintiendo
como nuestras, y vuelan. Son más que lo mentado.
Son lo más necesario: lo que no tiene nombre.
Son gritos en el cielo, y en la tierra son actos.
Gabriel Celaya
Pasan lentos os días
e moitas veces estivemos sós.
Máis logo hai momentos felices
para deixarse ser en amizade.
Mirade:
somos nos.
Un destino conduciu destramente
as horas, e agromou a compañía.
Chegaban noites. Ao amor delas
nós acendiamos palabras,
as palabras que logo abandonamos
para subir a máis:
empezamos a ser os compañeiros
que se coñecen
por enriba da voz ou do sinal.
Agora sí. Poden alzarse
as xentís palabras
-esas que xa non din cousas-,
flotar lixeiramente sobre o aire;
porque estamos enleados
en mundos, sarmentosos
de historia acumulada,
e está a compañía que formamos plena,
frondosa de presenzas.
Detrás de cada un
vela a súa casa, o campo, a distancia.
Mais calade.
Quero dicirvos algo.
Só quero dicirvos que estamos todos xuntos.
As veces, ao falar, algún esquece
o seu brazo sobre o meu,
e eu, malia que estea calado dou as grazas,
porque hai paz nos corpos e en nos.
Quero dicirvos como trouxemos
aquí as nosas vidas, para contalas.
Longamente, uns cos outros
no rincón falamos, tantos meses!
que nos sabemos ben, e na lembranza
o xúbilo é igual á tristeza.
Para nos a dor é tenra.
Ai o tempo! Xa todo se comprende.
Jaime Gil de Biedma
La poesísa es un arma cargada de futuro
Cuando ya nada se espera personalmente exaltante,
mas se palpita y se sigue más acá de la conciencia,
fieramente existiendo, ciegamente afirmado,
como un pulso que golpea las tinieblas,
cuando se miran de frente
los vertiginosos ojos claros de la muerte,
se dicen las verdades:
las bárbaras, terribles, amorosas crueldades.
Se dicen los poemas
que ensanchan los pulmones de cuantos, asfixiados,
piden ser, piden ritmo,
piden ley para aquello que sienten excesivo.
Con la velocidad del instinto,
con el rayo del prodigio,
como mágica evidencia, lo real se nos convierte
en lo idéntico a sí mismo.
Poesía para el pobre, poesía necesaria
como el pan de cada día,
como el aire que exigimos trece veces por minuto,
para ser y en tanto somos dar un sí que glorifica.
Porque vivimos a golpes, porque apenas si nos dejan
decir que somos quien somos,
nuestros cantares no pueden ser sin pecado un adorno.
Estamos tocando el fondo.
Maldigo la poesía concebida como un lujo
cultural por los neutrales
que, lavándose las manos, se desentienden y evaden.
Maldigo la poesía de quien no toma partido hasta mancharse.
Hago mías las faltas. Siento en mí a cuantos sufren
y canto respirando.
Canto, y canto, y cantando más allá de mis penas
personales, me ensancho.
Quisiera daros vida, provocar nuevos actos,
y calculo por eso con técnica qué puedo.
Me siento un ingeniero del verso y un obrero
que trabaja con otros a España en sus aceros.
Tal es mi poesía: poesía-herramienta
a la vez que latido de lo unánime y ciego.
Tal es, arma cargada de futuro expansivo
con que te apunto al pecho.
No es una poesía gota a gota pensada.
No es un bello producto. No es un fruto perfecto.
Es algo como el aire que todos respiramos
y es el canto que espacia cuanto dentro llevamos.
Son palabras que todos repetimos sintiendo
como nuestras, y vuelan. Son más que lo mentado.
Son lo más necesario: lo que no tiene nombre.
Son gritos en el cielo, y en la tierra son actos.
Gabriel Celaya
TAMÉN O VERÁN É TEMPO DE POESÍA
Apagamos as mans. Deixamos enriba da mar murcharse a lúa...
Apagamos as mans. Deixamos enriba da mar murcharse a lúa
e puxémonos a andar pola terra cumprida de sombras.
Agora xa é tarde. As albas virán a ofrecernos as súas húmidas flores.
Cegos iremos. Calados iremos, mirando algo noso que foxe
cara á patria remota.
(O noso espírito debe ser, que acabalga
sobre as ondas.)
Agora xa é tarde. Apagamos as mans felices
e poñémonos a andar pola terra cumprida de sombras.
Caemos nun pozo que afoga os soños.
Sentimos a boca glacial da morte tocar a nosa boca.
Antes, entón, con que gozo ardente,
con que prodixioso acenderse de aurora
modelamos en néboas efémeras, en pasto de brisas lixeiras,
a nosa cálida hora.
E como apertamos as ubres quentes. E como era fermoso
pensar que non había nin onte, nin mañá, nin historia.
Agora xa é tarde; apagamos as mans felices
e poñémonos a andar pola terra cumprida de sombras
Como errar polos anos, como astros xemelgos, sen lume,
como astros sen luz que se ignoran.
Como andar, sen nostalxia, o camiño, soñando dous soños distintos
mentres en torno o amor se desploma.
Agora xa é tarde. Sabemos. Pensamos. (Buscabamos almas.)
Agora sabemos que a alma non é pedra nin flor que se toca.
Como astros xemelgos e alleos pasamos, sabendo
que a alma se nega se o corpo se nega.
Que nunca se logra se o corpo se logra.
Deixamos enriba da mar murcharse a lúa.
Como errar, polos anos, sen gloria.
Como aceptar que as almas son vagos ensoños
que en soños tan só se dan, da terra, núa e redonda.
Estamos espertos. Sabemos. Como astros soberbios, caídos,
sentimos a boca glacial da morte tocar a nosa boca.
De "Con las piedras, con el viento" 1950. José Hierro
Apagamos as mans. Deixamos enriba da mar murcharse a lúa
e puxémonos a andar pola terra cumprida de sombras.
Agora xa é tarde. As albas virán a ofrecernos as súas húmidas flores.
Cegos iremos. Calados iremos, mirando algo noso que foxe
cara á patria remota.
(O noso espírito debe ser, que acabalga
sobre as ondas.)
Agora xa é tarde. Apagamos as mans felices
e poñémonos a andar pola terra cumprida de sombras.
Caemos nun pozo que afoga os soños.
Sentimos a boca glacial da morte tocar a nosa boca.
Antes, entón, con que gozo ardente,
con que prodixioso acenderse de aurora
modelamos en néboas efémeras, en pasto de brisas lixeiras,
a nosa cálida hora.
E como apertamos as ubres quentes. E como era fermoso
pensar que non había nin onte, nin mañá, nin historia.
Agora xa é tarde; apagamos as mans felices
e poñémonos a andar pola terra cumprida de sombras
Como errar polos anos, como astros xemelgos, sen lume,
como astros sen luz que se ignoran.
Como andar, sen nostalxia, o camiño, soñando dous soños distintos
mentres en torno o amor se desploma.
Agora xa é tarde. Sabemos. Pensamos. (Buscabamos almas.)
Agora sabemos que a alma non é pedra nin flor que se toca.
Como astros xemelgos e alleos pasamos, sabendo
que a alma se nega se o corpo se nega.
Que nunca se logra se o corpo se logra.
Deixamos enriba da mar murcharse a lúa.
Como errar, polos anos, sen gloria.
Como aceptar que as almas son vagos ensoños
que en soños tan só se dan, da terra, núa e redonda.
Estamos espertos. Sabemos. Como astros soberbios, caídos,
sentimos a boca glacial da morte tocar a nosa boca.
De "Con las piedras, con el viento" 1950. José Hierro
7.10.2010
NOVA SAGA VAMPÍRICA
Como sabemos que a moit@s vos gustan as historias de vampiros queremos achegarvos noticias dunha nova "saga" da que só saíron, ata agora, dous títulos dos que vos falaremos logo.
O autor desta "saga" é o norteamericano David Wellington.
David Wellington naceu en Pittsburgh, Pennsylvania, en 1971. Afeccionado dende moi mozo á literatura de autores como Stephen King ou Edgar Allan Poe, converteuse nun autor de referencia das novelas apocalípticas sobre zombies e vampiros dos nosos días. Estudou na Universidade de Syracuse onde se especializou en escritura creativa, e tamén ten un máster en Biblioteconomía polo Instituto Pratt, o que levou a traballar como arquiveiro das Nacións Unidas en Nova York. Comezou a facerse coñecido publicando de maneira seriada por internet, obtendo unha gran aceptación da crítica e dos lectores converténdose nun fenómeno de culto, o que o levou a publicar a súa primeira serie en papel. Era a triloxía zombie formada polos títulos: Monster Island, Monster Nation e Monster Planet; o éxito desta triloxía sobre mortos vivintes, levouno a tentar á sorte cos vampiros e leva xa publicados dous títulos da súa triloxía vampírica.
Os títulos publicados son:
Como sabemos que a moit@s vos gustan as historias de vampiros queremos achegarvos noticias dunha nova "saga" da que só saíron, ata agora, dous títulos dos que vos falaremos logo.
O autor desta "saga" é o norteamericano David Wellington.
David Wellington naceu en Pittsburgh, Pennsylvania, en 1971. Afeccionado dende moi mozo á literatura de autores como Stephen King ou Edgar Allan Poe, converteuse nun autor de referencia das novelas apocalípticas sobre zombies e vampiros dos nosos días. Estudou na Universidade de Syracuse onde se especializou en escritura creativa, e tamén ten un máster en Biblioteconomía polo Instituto Pratt, o que levou a traballar como arquiveiro das Nacións Unidas en Nova York. Comezou a facerse coñecido publicando de maneira seriada por internet, obtendo unha gran aceptación da crítica e dos lectores converténdose nun fenómeno de culto, o que o levou a publicar a súa primeira serie en papel. Era a triloxía zombie formada polos títulos: Monster Island, Monster Nation e Monster Planet; o éxito desta triloxía sobre mortos vivintes, levouno a tentar á sorte cos vampiros e leva xa publicados dous títulos da súa triloxía vampírica.
Os títulos publicados son:
13 BALAS 
Editorial: Minotauro
Colección: Terror
Data de publicación: xaneiro do 2010
ISBN: 978-84-450-7771-9
Páxinas: 399
Segundo a versión "oficial", os vampiros extinguíronse nos anos 80 nos Estados Unidos, cando o axente do FBI Arkeley enfrontouse ao último deles nun combate que estivo a piques de acabar tamén coa súa vida. Pero, cando a axente de tráfico Laura Caxton chama na metade da noite ao FBI pedindo axuda, só o axente Arkeley sabe que está pasando: queda un vampiro. Escondido nun asilo abandonado, esperando o momento oportuno, cunha paciencia da que só un non morto é capaz de esperar. Só hai un modo de resolver este caso. Pero parece que os vampiros buscan algo máis que o sangue de Caxton, algo sobre o que o seu compañeiro garda silenzo; algo que terá que descubrir ou morrerá. Terá algo que ver a parella de Laura, esa parella misteriosa que non traballa pero pinta cousas "raras" en sabas vellas con sangue ou senta mirando ao aire, sen facer nada máis?
O certo é que só 13 balas separan a Caxton dos vampiros. Só 13 balas entre os vivos e os malditos!
Coidado! estes vampiros non se namoran dos humanos, non son guapos, nin poden andar á luz do sol. Nada que ver con Crepúsculo!. Estes son feos e malos, non teñen sentimentos, non poden vivir sen sangue humana. Aquí hai terror terrorífico, non apto para corazóns débiles.
99 ATAÚDES
Editorial: Minotauro
Colección: Terror
Data de publicación: maio do 2010
ISBN: 978-84-450-7777-1
Laura Caxton xurara que non volvería a se enfrontar aos malditos vampiros nunca máis, pero cando o axente Jameson Arkeley chega ata ela co corpo esgazado e case irrecoñecible, para presentarlle un inquedante descubrimento non dubida. Un arqueólogo da zona acaba de descubrir un cemiterio en Gettysburg. Aínda que na cidade, que foi escenario da peor batalla da gue-rra civil americana, non é estraña a estes achados, este é diferente porque nel permanecen 100 ataúdes, 99 deles están ocupados por vampiros que, afortunadamente, perderon os seus corazóns. Pero... un dos ataúdes está roto e baleiro... Certos documentos da guerra civil parecen conter sinistros secretos acerca do que está enterrado en Gettysburg, secretos que Laura Caxton está a punto de descubrir. Poderá salvar a unha cidade enteira da invasión dun exército sedento de sangue?
Este é máis gordo, ten 10 páxinas máis de terror terrorífico, por iso non van na ficha técnica!
Calquera o diría pero os vampiros son una ameaza moi real a pesar dos avances tecnolóxicos conseguidos e da incredulidade cada vez maior do ser humano! segundo din por aí.
Non é que sexa unha literatura maxistral pero entretén, sobre todo @s afeccionados ao xénero de terror con monstros de verdade, grandes, calvorotas, cunha fileira de dentes afiados e terribles, orellas de moucho e canteiros de tiburón talla XXL. Imaxinas que vas pola rúa e salta diante túa un destes non mortos? Eu non que son moi medoñenta, pero hai quen si! 
Seguimos con traducións interesantes
MOTÍN
NA BOUNTY
Texto: JOHN BOYNE
Tradución: Carlos Acevedo
Deseño: Marc Taeger
Encadernación rústica. Narrativa K.
480 páxinas. 14,5x21 cm.
ISBN 978-84-96957-87-9
"Era unha vez un cabaleiro, un tipo alto con aire de superioridade, que tiña por costume baixar ao mercado de Portsmouth o primeiro domingo de cada mes co fin de aprovisionar a súa bi-blioteca. Eu recoñecíao polo coche en que o seu criado o traía. Era da cor máis negra que se podía imaxinar, mais estaba rematado no alto por unha fileira de estrelas prateadas, coma se o home tivese interese nun mundo alleo ao noso".
En 1787, ao mando do capitán William Bligh, a fragata Bounty parte cara a Tahití. O Almirantado británico encargáralle recoller árbores do pan para transplantalas nas colonias do Caribe. Tratábase de conseguir un produto económico para alimentar os escravos das illas que recollían cana de azucre. Bligh era un experto en navegar polo Pacífico; xa o fixera ás ordes do lendario capitán Cook. Como en todas as penosas travesías daquela época, a tripulación tiña por diante unha dura e longa viaxe.
John Jacob Turnstile, un adolescente de Portsmouth, está a piques de ser encarcerado cando lle ofrecen unha última oportunidade para evitar a cadea: embarcar na Bounty como paxe do capitán Bligh. John acepta a proposta sen dubidar e así sería como chega a converterse en testemuña privilexiada dun episodio que marcou o devir da Armada inglesa.
En “Motín na Bounty” (2008), John Boyne achégase a un feito histórico xa narrado anteriormente e levado ao cine en tres ocasións, con actores de tanta sona como Clark Gable (1935), Marlon Brando (1962) e Mel Gibson (1987). Pero Boyne narra a viaxe da Bounty cunha ollada orixinal que invita á reflexión e nos presenta un com-plexo mundo dominado polo poder e pola ambición.
Nesta novela de aventuras, retrátase a disciplinada vida do mar e tamén se reflicte o caracter dos personaxes, dende o capitán ata os oficiais e os mariñeiros. O dilema entre o ben e o mal, os arquetipos de heroe e vilán, a lealtade e a traizón, son algúns binomios que xorden neste libro. Situacións límite, valentía e actos de solida-riedade son outros ingredientes desta historia tan emocionante.
JOHN BOYNE (Dublín, 1971)
Estudou Literatura Inglesa no Trinity College de Dublín e Escritura Creativa na Universidade de East Anglia, en Norwich. Ten publicadas sete novelas, entre as que destacan “O neno do pixama a raias” (2006), que foi traducida a máis de corenta e dúas linguas. FAKTORÍA K publicouna en galego. Esta obra, que foi finalista dos premios ‘Borders Original Voices’ e ‘Ottakar’s Children’s Book Prize’, converteuse axiña nun fenómeno editorial ao vender máis de cinco millóns de exemplares en todo o mundo. Por outro dos seus títulos, "Index on Censorship", tamén foi proposto ao Premio Ungari Unicef e á Medalla Carnegie.
Os dous libros foron editados en galego por FAKTORIA K
NA BOUNTY
Texto: JOHN BOYNE
Tradución: Carlos Acevedo
Deseño: Marc Taeger
Encadernación rústica. Narrativa K.
480 páxinas. 14,5x21 cm.
ISBN 978-84-96957-87-9
"Era unha vez un cabaleiro, un tipo alto con aire de superioridade, que tiña por costume baixar ao mercado de Portsmouth o primeiro domingo de cada mes co fin de aprovisionar a súa bi-blioteca. Eu recoñecíao polo coche en que o seu criado o traía. Era da cor máis negra que se podía imaxinar, mais estaba rematado no alto por unha fileira de estrelas prateadas, coma se o home tivese interese nun mundo alleo ao noso".
En 1787, ao mando do capitán William Bligh, a fragata Bounty parte cara a Tahití. O Almirantado británico encargáralle recoller árbores do pan para transplantalas nas colonias do Caribe. Tratábase de conseguir un produto económico para alimentar os escravos das illas que recollían cana de azucre. Bligh era un experto en navegar polo Pacífico; xa o fixera ás ordes do lendario capitán Cook. Como en todas as penosas travesías daquela época, a tripulación tiña por diante unha dura e longa viaxe.
John Jacob Turnstile, un adolescente de Portsmouth, está a piques de ser encarcerado cando lle ofrecen unha última oportunidade para evitar a cadea: embarcar na Bounty como paxe do capitán Bligh. John acepta a proposta sen dubidar e así sería como chega a converterse en testemuña privilexiada dun episodio que marcou o devir da Armada inglesa.
En “Motín na Bounty” (2008), John Boyne achégase a un feito histórico xa narrado anteriormente e levado ao cine en tres ocasións, con actores de tanta sona como Clark Gable (1935), Marlon Brando (1962) e Mel Gibson (1987). Pero Boyne narra a viaxe da Bounty cunha ollada orixinal que invita á reflexión e nos presenta un com-plexo mundo dominado polo poder e pola ambición.
Nesta novela de aventuras, retrátase a disciplinada vida do mar e tamén se reflicte o caracter dos personaxes, dende o capitán ata os oficiais e os mariñeiros. O dilema entre o ben e o mal, os arquetipos de heroe e vilán, a lealtade e a traizón, son algúns binomios que xorden neste libro. Situacións límite, valentía e actos de solida-riedade son outros ingredientes desta historia tan emocionante.
JOHN BOYNE (Dublín, 1971)
Estudou Literatura Inglesa no Trinity College de Dublín e Escritura Creativa na Universidade de East Anglia, en Norwich. Ten publicadas sete novelas, entre as que destacan “O neno do pixama a raias” (2006), que foi traducida a máis de corenta e dúas linguas. FAKTORÍA K publicouna en galego. Esta obra, que foi finalista dos premios ‘Borders Original Voices’ e ‘Ottakar’s Children’s Book Prize’, converteuse axiña nun fenómeno editorial ao vender máis de cinco millóns de exemplares en todo o mundo. Por outro dos seus títulos, "Index on Censorship", tamén foi proposto ao Premio Ungari Unicef e á Medalla Carnegie.
Os dous libros foron editados en galego por FAKTORIA K
UNHA TRADUCIÓN IMPORTANTE
A ESTRADA
Texto: CORMAC McCARTHY
Tradución: EVA ALMAZÁN
Deseño: MARC TAEGER
Encadernación rústica. Narrativa K.
192 páxinas. 14,5x21 cm.
ISBN 978-84-96957-80-0
Texto: CORMAC McCARTHY
Tradución: EVA ALMAZÁN
Deseño: MARC TAEGER
Encadernación rústica. Narrativa K.
192 páxinas. 14,5x21 cm.
ISBN 978-84-96957-80-0
PREMIO PULITZER DE FICCIÓN 2007
PREMIO JAMES TAIT BLACK MEMORIAL 2006
FINALISTA DO PREMIO NATIONAL BOOK CRITICS CIRCLE 2006
"Cando acordou no monte no medio da escuridade e do frío da noite estendeu a man para apalpar ao neno que durmía a son del. Noites máis negras ca a negrura mesma e os días máis grises ca a véspera.
Coma a aparición dun glaucoma frío que ofuscaba o mundo. A man elevábaselle e descendía suavemente con cada alento precioso. Botou para atrás a lona plástica e ergueuse sobre as fedorentas roupas e mantas e mirou para o leste na procura dalgunha luz pero non había ningunha."
Un pai e un fillo camiñan sós por un mundo frío, onde apenas nada se move, agás a cinza e a neve no vento. Pai e fillo empurran un carriño pola estrada: nel transportan as poucas pertenzas que lles quedan e o que van recollendo no camiño. Van cara ao sur, cara á costa, buscando a salvación, esfameados e abafados pola néboa cincenta: dende as montañas do interior, percorrendo unha paisaxe arrasada, van fuxindo da morte coa esperanza de atopar un futuro onde sexa posible a vida. Todo está morto e extinguido ao seu redor. Como única protección levan unha pistola para se defender dos bandidos, as roupas que visten... e téñense o un ao outro.
“A ESTRADA” é a crónica conmovedora dunha viaxe de supervivencia que imaxina un futuro sombrío. Un futuro explorado nos filmes e obras literarias que se teñen internado no mundo posterior a unha catástrofe nuclear. Cormac McCarthy volve sobre o tema e converte a ficción nunha obra impactante, onde está presente o mellor e o peor da condición humana. A lectura provoca unha pregunta desasose-gante: son posibles o amor e a esperanza no medio da barbarie inhumana e da de-vastación total?
Destaca tamén o protagonismo da paisaxe: un ceo sempre gris onde nunca se ve o sol, os ríos negros, un frío intenso, a escuridade e o eterno silenzo. Publicada en 2006, “A estrada” é unha das obras deste autor máis recoñecidas internacionalmente; a súa tradución ao galego supón un fito relevante.
CORMAC McCARTHY (Rhode Island, Estados Unidos, 1933)
Pasou boa parte da súa nenez e mocidade en Tennessee, onde comezou a carreira de Humanidades, que non chegou a rematar. Alistouse despois nas Forzas Aéreas estadounidenses, onde permaneceu catro anos.
Sábese pouco da súa vida persoal, pero el mesmo se describe como un ser solitario, máis amigo de científicos que de autores. Casou tres veces e levou unha vida desor-deada, mudando de domicilio e traballando en diferentes oficios, vivindo de bolsas e premios que recibía polas súas obras.
Está considerado un dos principais novelistas da literatura norteamericana actual. Entre as súas obras destacan “Suttree”, coa que recibiu en 1981 o Premio MacArt-hur Fellowship, e “A triloxía da fronteira”, coa que conseguiu o recoñecemento do público e da crítica; a esta serie pertencen “Todos os cabalos lindos”, publica-do en 1992, co que gañou o premio máis importante de Norteamérica, The National Book Award, “O paso” e “Cidades da veiga”. En 2005 publica “Non é terra para vellos”, levada ao cine polos irmáns Coen, e en 2006 aparece “A estrada”, recoñe-cida co Premio Pulitzer de Ficción 2007 e adaptada á gran pantalla por John Hillcoat en 2009.
PREMIO JAMES TAIT BLACK MEMORIAL 2006
FINALISTA DO PREMIO NATIONAL BOOK CRITICS CIRCLE 2006
"Cando acordou no monte no medio da escuridade e do frío da noite estendeu a man para apalpar ao neno que durmía a son del. Noites máis negras ca a negrura mesma e os días máis grises ca a véspera.
Coma a aparición dun glaucoma frío que ofuscaba o mundo. A man elevábaselle e descendía suavemente con cada alento precioso. Botou para atrás a lona plástica e ergueuse sobre as fedorentas roupas e mantas e mirou para o leste na procura dalgunha luz pero non había ningunha."
Un pai e un fillo camiñan sós por un mundo frío, onde apenas nada se move, agás a cinza e a neve no vento. Pai e fillo empurran un carriño pola estrada: nel transportan as poucas pertenzas que lles quedan e o que van recollendo no camiño. Van cara ao sur, cara á costa, buscando a salvación, esfameados e abafados pola néboa cincenta: dende as montañas do interior, percorrendo unha paisaxe arrasada, van fuxindo da morte coa esperanza de atopar un futuro onde sexa posible a vida. Todo está morto e extinguido ao seu redor. Como única protección levan unha pistola para se defender dos bandidos, as roupas que visten... e téñense o un ao outro.
“A ESTRADA” é a crónica conmovedora dunha viaxe de supervivencia que imaxina un futuro sombrío. Un futuro explorado nos filmes e obras literarias que se teñen internado no mundo posterior a unha catástrofe nuclear. Cormac McCarthy volve sobre o tema e converte a ficción nunha obra impactante, onde está presente o mellor e o peor da condición humana. A lectura provoca unha pregunta desasose-gante: son posibles o amor e a esperanza no medio da barbarie inhumana e da de-vastación total?
Destaca tamén o protagonismo da paisaxe: un ceo sempre gris onde nunca se ve o sol, os ríos negros, un frío intenso, a escuridade e o eterno silenzo. Publicada en 2006, “A estrada” é unha das obras deste autor máis recoñecidas internacionalmente; a súa tradución ao galego supón un fito relevante.
CORMAC McCARTHY (Rhode Island, Estados Unidos, 1933)
Pasou boa parte da súa nenez e mocidade en Tennessee, onde comezou a carreira de Humanidades, que non chegou a rematar. Alistouse despois nas Forzas Aéreas estadounidenses, onde permaneceu catro anos.
Sábese pouco da súa vida persoal, pero el mesmo se describe como un ser solitario, máis amigo de científicos que de autores. Casou tres veces e levou unha vida desor-deada, mudando de domicilio e traballando en diferentes oficios, vivindo de bolsas e premios que recibía polas súas obras.
Está considerado un dos principais novelistas da literatura norteamericana actual. Entre as súas obras destacan “Suttree”, coa que recibiu en 1981 o Premio MacArt-hur Fellowship, e “A triloxía da fronteira”, coa que conseguiu o recoñecemento do público e da crítica; a esta serie pertencen “Todos os cabalos lindos”, publica-do en 1992, co que gañou o premio máis importante de Norteamérica, The National Book Award, “O paso” e “Cidades da veiga”. En 2005 publica “Non é terra para vellos”, levada ao cine polos irmáns Coen, e en 2006 aparece “A estrada”, recoñe-cida co Premio Pulitzer de Ficción 2007 e adaptada á gran pantalla por John Hillcoat en 2009.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)
