TAMÉN O VERÁN É TEMPO DE POESÍA

Apagamos as mans. Deixamos enriba da mar murcharse a lúa...

Apagamos as mans. Deixamos enriba da mar murcharse a lúa
e puxémonos a andar pola terra cumprida de sombras.
Agora xa é tarde. As albas virán a ofrecernos as súas húmidas flores.
Cegos iremos. Calados iremos, mirando algo noso que foxe
cara á patria remota.
(O noso espírito debe ser, que acabalga
sobre as ondas.)

Agora xa é tarde. Apagamos as mans felices
e poñémonos a andar pola terra cumprida de sombras.
Caemos nun pozo que afoga os soños.
Sentimos a boca glacial da morte tocar a nosa boca.

Antes, entón, con que gozo ardente,
con que prodixioso acenderse de aurora
modelamos en néboas efémeras, en pasto de brisas lixeiras,
a nosa cálida hora.
E como apertamos as ubres quentes. E como era fermoso
pensar que non había nin onte, nin mañá, nin historia.

Agora xa é tarde; apagamos as mans felices
e poñémonos a andar pola terra cumprida de sombras
Como errar polos anos, como astros xemelgos, sen lume,
como astros sen luz que se ignoran.
Como andar, sen nostalxia, o camiño, soñando dous soños distintos
mentres en torno o amor se desploma.

Agora xa é tarde. Sabemos. Pensamos. (Buscabamos almas.)
Agora sabemos que a alma non é pedra nin flor que se toca.
Como astros xemelgos e alleos pasamos, sabendo
que a alma se nega se o corpo se nega.
Que nunca se logra se o corpo se logra.

Deixamos enriba da mar murcharse a lúa.
Como errar, polos anos, sen gloria.
Como aceptar que as almas son vagos ensoños
que en soños tan só se dan, da terra, núa e redonda.
Estamos espertos. Sabemos. Como astros soberbios, caídos,
sentimos a boca glacial da morte tocar a nosa boca.

De "Con las piedras, con el viento" 1950. José Hierro